تیم فوتبال ناپولی با کسب ۸۲ امتیاز بالاتر از قدرت‌های فوتبال ایتالیا به عنوان قهرمانی لیگ فوتبال این کشور رسید. این چهارمین قهرمانی مردان سرزمین ناپل بود قهرمانی‌هایی که استارت آن از ابتدای دهه ۸۰ قرن بیستم زده شد.
اما چگونه ناپولی در این چند دهه به رقیبی قابل احترام برای بزرگان فوتبال ایتالیا تبدیل شد؟
برای پاسخ به این سئوال باید ورق تاریخ را برگردانیم تا به روزی برسیم که یک آرژانتینی روح فوتبال را در این شهر دمید و هنوز ورزشگاه‌های ناپل تداعی‌گر هنرنمایی این نابغه هستند.
هفتم جولای سال ۱۹۸۴ (۱۶ تیر ۱۳۶۳) برای فوتبال دوستان شهر ناپل یک روز خاص است روزی که هواپیمای حامل یکی از بهترین‌های جهان فوتبال در این شهر به زمین نشست تا نابغه آرژانتینی چند سالی در فوتبال مردان سرزمین چکمه هنرنمایی کند، اما این فرود در تاریخ ماندگار شد، زیرا روح دیه‌گو آرماندو مارادونا برای همیشه در آشیانه قلب هواداران ناپولی پارک شد.
او آن روز کیفی حاوی ۷ میلیون یورو در دست داشت، مبلغی که هیچ‌کس از نسل او در آن زمان هرگز به دست نیاورده بود، دون دیگو وارد فرودگاه شد تا ماموران فرودگاه گذرنامه او را چک کنند، اما ماموران به وی اعلام کردند نام تو یک جهان است و نیاز به چک و تایید ندارد. دیه‌گو مستقیماً به ورزشگاه سن پائولو رفت، جایی که ۷۵ هزار هوادار برای استقبالی پرشکوه آماده بودند. از آن روز مردی گام به ناپل گذاشت که نه تنها فوتبال بلکه ذهنیت‌ها را هم تغییر داد.
شهر ناپل در آن زمان شباهت زیادی به زندگی کودکی مارادونا داشت، زیرا این شهر برخلاف شهر‌های شمالی ایتالیا پیشرفت کمی داشت و از فقر و زاغه‌نشینی رنج می‌برد. مارادونا نیز از خانواده پرجمعیت به دنیا آمده بود که طعم فقر را چشیده بود.
باشگاه ناپولی در این شهر فقیر یک سرگرمی و امید برای کودکان فقیر بود. این باشگاه در سال ۱۹۲۶ تاسیس شده و تا آن روز هوادارانش به قهرمانی جام حذفی در سال ۱۹۶۲ و ۱۹۷۶ دلخوش بودند، اما مارادونا تاریخ باشگاه را از نو نوشت و بدون توجه به سلطه میلان و یونتوس توانست ناپولی را در فصل ۱۹۸۶- ۸۷ به عنوان قهرمانی برساند. مارادنا یک جادوگر واقعی بود که در نهایت بر سلطه میلان و یونتوس پایان داد.
او در ۲۵۹ بازی ۱۱۵ گل به ثمر رساند، اما تأثیر او فراتر از اعداد و ارقام بود. او رهبری محبوب بود که نبض شهر را در دست داشت، به زبان آن صحبت می‌کرد و دغدغه‌های آن را به دوش می‌کشید. اما در سال ۱۹۹۱، همه چیز فرو ریخت. دیگو در آزمایش مواد مخدر مردود شد و همین امر منجر به محرومیت ۱۵ ماهه‌اش شد. در سال ۱۹۹۲ در بحبوحه بدهی‌ها، ناپولی را ترک کرد و زخمی عمیق و خلائی بزرگ را در این تیم بر جای گذاشت که تا امروز هیچ‌کس نتوانسته آن را پر کند.
پس از درگذشت مارادونا در ۲۵ نوامبر ۲۰۲۰ (پنجم آذر ۱۳۹۹)، این اسطوره همچنان ضربان قلب ناپل باقی ماند، ساختمان‌هایش با نقاشی‌های دیواری او تزئین شده، پرچم‌هایش با تصویر او در اهتزاز هستند و ورزشگاه شهر نیز به نام اسطوره مزین شده است.
در کوچه‌های باریک شهر، جایی که بوی پیتزا با نوای آهنگ‌های محبوب در هم می‌آمیزد، نام دیه‌گو مانند یک سرود ملی طنین‌انداز می‌شود. هر چند که سال‌هاست مارادونا مرده، اما ناپل با افسانه او، با تمام شادی و شکوهش، زنده است، یک رابطه عاشقانه ابدی با اسطوره دارد که پایانی برای آن وجود ندارد.