در دنیای امروز، آنچه اقتصاد کشورها را از نوسان‌های شدید، تحریم‌های فرسایشی، بحران‌های ارزی و تنش‌های جهانی مصون نگه می‌دارد، نه صرفاً منابع زیرزمینی یا شاخص‌های بازار، بلکه زیرساخت‌های صنعتی پایدار است. در میان این زیرساخت‌ها، صنعت فولاد جایگاهی بی‌بدیل دارد؛ چرا که همزمان پیشران رشد اقتصادی، تأمین‌کننده نیازهای داخلی، پایه‌گذار صنایع پایین‌دستی، و پشتوانه قدرت ملی است.
از این منظر، شرکت‌هایی نظیر فولاد خوزستان را نمی‌توان تنها با معیارهای مالی یا آمار تولید سنجید. این شرکت، نه‌فقط تولیدکننده شمش و اسلب، بلکه تأمین‌کننده امنیت صنعتی، تنظیم‌کننده بازار استراتژیک فولاد، و در عین حال، نهادساز اعتماد در زنجیره تولید کشور است.
اما نکته اساسی این‌جاست: همان‌قدر که در تحلیل‌های امنیتی، از صنایع دفاعی به‌عنوان خطوط قرمز سیاست یاد می‌شود، در تحلیل‌های اقتصادی نیز باید صنایع مادر مانند فولاد خوزستان را در ردیف دارایی‌های راهبردی کشور تلقی کرد؛ دارایی‌هایی که نباید در تصمیمات کوتاه‌مدت قربانی شوند.
آنچه در سه سال گذشته در فولاد خوزستان رخ داده، نمونه‌ای از حکمرانی صنعتی مسئولانه است. این شرکت در زمانی که اغلب بنگاه‌ها درگیر واکنش‌های تدافعی بودند، سیاست توسعه‌محور را در پیش گرفت: از خرید معادن و آغاز پروژه‌های انرژی‌بر گرفته تا تنوع بازار صادراتی و ثبت رکوردهای داخلی. این اقدامات، نه صرفاً برای رشد تولید، بلکه برای کاهش وابستگی، تأمین بلندمدت مواد اولیه، و تبدیل‌شدن به بازیگر مستقل در زنجیره فولاد انجام شده است.
در همین حال، این شرکت با وجود تحریم مستقیم خزانه‌داری آمریکا، در ۴ سال گذشته نزدیک به ۵.۸ میلیون تن صادرات به بیش از ۲۸ کشور انجام داده و نقش فعالی در تأمین ارز کشور ایفا کرده است. همچنین، با راه‌اندازی پروژه‌هایی نظیر زمزم ۳ و سرمایه‌گذاری در نیروگاه‌های برق، فولاد خوزستان نشان داده است که به‌دنبال فراتر رفتن از تولید، و رسیدن به اقتدار صنعتی است.
در چنین شرایطی، سیاست‌گذاری عمومی باید متناسب با سطح بلوغ و اهمیت این شرکت‌ها بازتعریف شود. صنایع مادر را نمی‌توان با نگاه خط‌کش‌وار تنظیم کرد، نمی‌توان به‌عنوان یک مصرف‌کننده صرف انرژی به آن نگریست، و نباید در بازی‌های سیاست انرژی، هزینه‌گر تصمیمات ناعادلانه باشند.
فولاد، فقط یک کالا نیست؛ یک نقطه اتصال راهبردی بین تولید، امنیت و پایداری اقتصادی کشور است. از این رو، شرکت‌هایی مانند فولاد خوزستان، نه‌تنها باید از ثبات در سیاست‌گذاری بهره‌مند باشند، بلکه در اولویت حمایت عملیاتی دولت نیز قرار گیرند.
اگر امروز از فولاد خوزستان و بطور کلی صنعت فولاد کشور حمایت نشود، فردا نه‌تنها رکوردهای تولید و صادرات از دست خواهد رفت، بلکه یک ستون از بنای استقلال صنعتی کشور آسیب خواهد دید.
حمایت از این شرکت، حمایت از زیرساخت ملی امنیت اقتصادی ایران است.