ماجرای گروگانگیری 29 ماهه یک خانواده 9 نفره رشتی، همچنان برای بسیاری غیرقابل‌باور است. این خانواده که با سوءاستفاده از اعتماد طولانی‌مدت، به خانه یکی از آشنایان خود دعوت شده بودند، به شکلی بی‌رحمانه و دقیق در دام نقشه‌ای پیچیده گرفتار شدند.
این کابوس از یک ملاقات دوستانه آغاز شد اما به سرعت به اسارتی 29ماهه بدل شد. گروگانگیران با استفاده از قرص‌های خواب‌آور قوی، تهدیدهای مرگبار و سو استفاده از تصاویر فرزندان، خانواده قربانی را تحت کنترل کامل خود درآوردند.
قربانیان روزها و شب‌ها را در شرایطی غیرانسانی سپری کردند: در فضایی محدود با تغذیه حداقلی، دست و پاهای بسته و بدون امکان ارتباط با دنیای بیرون. هرگونه تلاش برای مقاومت یا فرار، با خشونت و تهدیدهای بیشتر سرکوب می‌شد.
در این مدت، گروگانگیران از روش‌های بی‌رحمانه‌ای برای حفظ کنترل خود استفاده کردند؛ از جمله مصرف اجباری دارو، ارسال پیام‌های فریبکارانه به نزدیکان قربانیان برای جلوگیری از مشکوک شدن آن‌ها، و حتی انتقال قربانیان به مکان‌های دیگر.
از کابوس جسمی تا نابودی مالی
علاوه بر آسیب‌های روانی و جسمی، این خانواده با فاجعه‌ای اقتصادی نیز مواجه شده‌اند. گروگانگیران طی این 29 ماه، با وادار کردن قربانیان به امضای اسناد و انتقال اموال، بخش عمده‌ای از ملک و دارایی‌هایشان را به نام خود کردند. اکنون این خانواده، حتی پس از آزادی، سقفی برای ماندن ندارند و درگیر بحرانی مالی هستند که زندگی آن‌ها را به طور کامل دگرگون کرده است.
تلاش برای بازسازی زندگی از دست رفته
5 ماه پس از آزادی، این خانواده همچنان درگیر بازپس‌گیری حقوق از دست‌رفته خود هستند. زخم‌های روانی و جسمی ناشی از این فاجعه، همراه با بحران مالی، بازگشت به زندگی عادی را برای آن‌ها دشوار کرده است.
در گفت‌وگویی اختصاصی با عضو اصلی این خانواده، جزئیات بیشتری از این تراژدی پلیسی و اجتماعی مطرح شده است.
مصاحبه با یکی از اعضای خانواده قربانی گروگانگیری 29 ماهه در رشت: مشکلاتی که هنوز ادامه دارند!
از زمان آزادی شما از گروگانگیری 29 ماهه، چه تغییراتی در وضعیت شما ایجاد شده است؟
ماجرای ما حدود 9 ماه پیش رسانه‌ای شد و نجات پیدا کردیم، اما متأسفانه با مشکلات بسیاری روبرو شدیم که هنوز هم ادامه دارد. در خصوص تأمین غذا و نیازهای روزانه، رسیدگی‌هایی صورت گرفته و افراد زحمت آن را می‌کشند. اما در مورد اموال، با وجود وعده‌هایی که داده بودند، هنوز هیچ اقدامی جدی انجام نشده است. فقط وضعیت خودروها مشخص شده و باقی اموال منقول و غیرمنقول که گروگانگیرها به نام خودشان زده‌اند، بلاتکلیف مانده‌اند.
آیا این اموال در اختیار متهمان است؟
بله، متأسفانه بخشی از اموال هنوز در دست متهمان است و سند آن‌ها به نامشان ثبت شده. حتی برخی از این اموال توسط متهمان اجاره داده شده‌اند. ما درخواست داده‌ایم که حداقل یکی از خانه‌ها که خودمان مالک اصلی آن بودیم، به ما بازگردد، اما فعلاً هیچ اقدامی صورت نگرفته است.
دستگاه قضایی در این خصوص چه واکنشی نشان داده است؟
ما مشکلات را به دستگاه قضایی اطلاع داده‌ایم. آن‌ها تأکید داشتند که محل سکونت فعلی ما باید تغییر کند، زیرا به گفته پزشکان روان‌شناس، ادامه زندگی در محل وقوع جرم برای سلامت روانی ما مضر است. اما تهیه خانه جدید نیز معضلی شده است. برخی از مالکان، به دلیل ترس از متهمان، از اجاره دادن ملک به ما خودداری می‌کنند. حتی خانه‌ای که اخیراً برای اجاره پیدا کردیم، بعد از یک روز به دلیل همین ترس کنسل شد.
شما هنوز در محل وقوع جرم زندگی می‌کنید؟
بله، چون اموال ما که پشتوانه اصلی‌مان بود، هنوز بازگردانده نشده است. از لحاظ اقتصادی هم در مضیقه شدیدی قرار داریم و نمی‌توانیم جای دیگری تهیه کنیم.
پرونده قضایی شما در چه مرحله‌ای است؟
فعلاً پرونده در حال بررسی است. برخی از متهمان در بازداشت موقت هستند و برخی دیگر با وثیقه آزاد شده‌اند. گفته شده که پرونده کیفری تا 2 ماه آینده به دادگاه می‌رود، اما ما نمی‌توانیم این مدت طولانی منتظر بمانیم.
آیا این روند طولانی قضایی برای شما قابل قبول است؟
اصلاً قابل قبول نیست. ما 29 ماه در گروگان بودیم و حالا هم باید برای بازگرداندن اموالمان سال‌ها صبر کنیم؟ این انصاف نیست. خود متهمان به جرمشان اقرار کرده‌اند و دستگاه قضا هم به این موضوع اذعان دارد، اما ما همچنان باید منتظر طی شدن روند قضایی بمانیم.
در حال حاضر چگونه امرار معاش می‌کنید؟
متأسفانه دفتر کارم را هم از دست دادم و فعلاً در دفتر یکی از همکارانم فعالیت می‌کنم. خانواده‌ام که شامل خودم، همسرم و 3 فرزندمان می‌شود، به همراه مادر و 2 خواهر همسرم در یک خانه کوچک زندگی می‌کردیم این خانه همان‌جایی است که حادثه گروگانگیری در آن رخ داده است.
آیا این شرایط روی وضعیت روانی شما تأثیر گذاشته است؟
بله، بسیار زیاد. پزشکان روان‌شناس تأکید داشتند که باید به یک خانه امن برویم، اما هنوز این اتفاق نیفتاده است. حتی مادر همسرم در جریان این ماجرا جانشان را از دست دادند و این ضربه سنگینی برای ما بود.
آیا از دستگاه قضا خواسته‌اید که روند رسیدگی را تسریع کند؟
بله، بارها درخواست داده‌ایم. اما متأسفانه هنوز پیشرفت چشمگیری نداشته‌ایم. امیدواریم دستگاه قضا و مسئولان، شرایط ما را درک کنند و بازگشت اموالمان را در اولویت قرار دهند. بدون این اموال، بازسازی زندگی برای ما بسیار دشوار است.