موج این انفجار نه‌تنها بندرعباس را لرزاند، بلکه دل بوشهری‌ها را نیز به درد آورد. هنرمندان فستیوال کوچه، سازهایشان را کنار گذاشتند و با سنج و دمام به مدرسه تاریخی سعادت آمدند تا با شروه‌خوانی، مرثیه‌ای برای قربانیان این فاجعه بخوانند. شروه، آواز سوزناک و بدون ساز جنوب ایران، که ریشه در فرهنگ باستانی این منطقه دارد، در این مراسم با اشعاری فی‌البداهه و لحنی حزن‌انگیز اجرا شد و احساسات عمیق سوگواران را بازتاب داد. سنج و دمام، دیگر آیین‌های عزاداری بوشهر، نیز فضایی معنوی و سنگین به مراسم بخشید.
نکته قابل توجه، حضور بیش از هزار نفر از مهمانان و گردشگران فستیوال در این مراسم بود؛ همان کسانی که مخالفان، آن‌ها را به هنجارشکنی متهم کرده و حتی تا آستانه لغو فستیوال پیش برده بودند. اما این افراد در مدرسه سعادت گرد هم آمدند و در سوگ ۷۰ قربانی این فاجعه اشک ریختند، صحنه‌ای که نمادی از همبستگی و اتحاد مردم ایران شد. با مشخص شدن وضعیت ۲۲ مفقود این حادثه، احتمال افزایش تعداد قربانیان وجود دارد.
مدرسه سعادت، معروف به «مادر مدارس جنوب»، که در سال ۱۲۷۸ هجری شمسی تأسیس شد، میزبان این مراسم بود. این بنای تاریخی دوره قاجار، با معماری منحصربه‌فرد و پنجره‌های چوبی و شیشه‌های رنگی، از جاذبه‌های گردشگری بوشهر است. مدرسه‌ای که زمانی با ۷۰ دانش‌آموز کار خود را آغاز کرد، امروز سوگوار ۷۰ قربانی است و نوای شروه‌خوانی‌اش به وسعت ایران طنین‌انداز شده است.
این مراسم نه‌تنها ادای احترام به قربانیان بود، بلکه نشان داد که جوانان بوشهری تا چه حد به ریشه‌های عمیق فرهنگی جنوب ایران پایبند هستند. فستیوال کوچه، که قرار بود جشن موسیقی و فرهنگ باشد، به صحنه‌ای از همدلی و سوگواری تبدیل شد و پیامی از اتحاد و انسانیت را به سراسر کشور منتقل کرد.