شاه عباس یکم، که در تاریخ ایران به عنوان شاه عباس کبیر شناخته می‌شود، یکی از برجسته‌ترین پادشاهان صفوی و از بزرگ‌ترین شخصیت‌های تاریخ ایران است. وی با درایت و تدبیری مثال زدنی، ایران را از ورطه‌ی نابودی نجات داد و به اوج شکوه و عظمت رساند. شاه عباس، علاوه بر توانایی‌های نظامی و سیاسی، شخصیتی عمیقاً مذهبی داشت و ارادت خاصی به حضرت علی (ع) و مذهب تشیع می‌ورزید.
یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های دوران سلطنت شاه عباس، تقویت و گسترش مذهب شیعه بود. وی با حمایت از علما و روحانیون شیعه و ساختن مدارس و مساجد متعدد، به اعتلای مذهب تشیع کمک شایانی کرد. همچنین، شاه عباس با برگزاری مراسم مذهبی باشکوه و تشویق مردم به انجام اعمال دینی، به تقویت وحدت و انسجام شیعیان ایران پرداخت. از سوی دیگر، شاه عباس با سیاست خارجی هوشمندانه‌ای که در پیش گرفت، از تعرض بیگانگان به ایران جلوگیری کرد و استقلال کشور را حفظ نمود. وی با تشکیل ارتشی نیرومند و مجهز، توانست دشمنان ایران را شکست دهد و مرزهای کشور را گسترش دهد.
شاه عباس کبیر، علاوه بر خدمات ارزنده‌ای که به مذهب شیعه و کشور ایران کرد، به عنوان یک پادشاه عادل و دادگر نیز شناخته می‌شود. وی با ایجاد نظم و امنیت در کشور، به بهبود وضعیت اقتصادی و اجتماعی مردم کمک کرد. همچنین، شاه عباس با حمایت از هنر و ادبیات، به شکوفایی فرهنگ و تمدن ایران زمین کمک شایانی نمود. به طور خلاصه، شاه عباس یکم، شخصیتی جامع‌الاطراف و کم‌نظیر در تاریخ ایران است که خدمات ارزنده‌ای به کشور و ملت ایران کرده است.