روزنامه شرق نوشت: سال‌هاست حتی مردم عادی نیز از نفوذ موساد در کشور نگران هستند. همین نفوذ، اقدامات تروریستی بسیاری در کشور ما را سبب شده است. بی‌تردید به پشتوانه همین نفوذ این رژیم به خود اجازه داد به خاک ما تجاوز کند.
دامنه این نفوذ را نباید صرفا در اجیرکردن و به‌کارگرفتن تعدادی خائن به کشور یا مزدور خارجی خلاصه کرد. ضرورت دارد ابعاد مختلف مورد واکاوی و آسیب‌شناسی قرار گیرد. شاید بتوان گفت یکی از ابعاد خطرناک آن، سرگرم‌کردن بخش مهمی از دستگاه‌های ما به موضوعات و مسائل حاشیه‌ای در داخل بود.
آن غافلگیری و این نفوذ حکایت از خلأها و ضعف‌هایی اساسی در دستگاه‌های مسئول و از جمله دستگاه دیپلماسی ما دارد که نگران‌کننده است و به‌جد می‌بایست آسیب‌شناسی شده و تدابیر لازم و فوری اتخاذ شود. اگر نبود درخشش و ازجان‌گذشتگی نیروهای مسلح ما و تدبیر مقام معظم رهبری، این ضعف‌ها می‌توانست برای کشور بسیار پرهزینه‌تر باشد.
جنگ ادامه دارد: خام‌اندیشی است اگر جنگ را تمام‌شده بدانیم. عملکرد دشمن در طول تاریخ ثابت کرده به هیچ قاعده و قانونی پایبند نیست و تنها و تنها عاملی که آن را مهار می‌کند، قدرت بازدارندگی است و لاغیر. با تمام توان باید مراقب و هوشیار بود و دست به ماشه. مهم‌ترین بحث درباره روابط ایران و اسرائیل، بحث‌های هویتی است؛ موضوعی که حداقل با این رژیم قابل مذاکره نیست.
شعارزدگی پس از جنگ: متأسفانه تحلیل الگوی رفتاری دولتمردان ما ثابت می‌کند پس از بحران با شعارزدگی و انواع و اقسام طرح‌ها و تشکیل کارگروه‌ها به دنبال آسیب‌شناسی، برنامه‌ریزی و پیشگیری از بحران‌های احتمالی آینده هستند. اما هر روز که می‌گذرد، این بحث‌ها و شعارها کم‌رنگ و کم‌رنگ‌تر می‌شود باز تا بحرانی دیگر. باید تأکید کرد که بحث امنیت و هویت ملی ما مطرح است؛ هر شخصی که بی‌توجه یا کم‌توجه به آن باشد، خودش بخشی از بحران است. تمام کسانی که دغدغه ایران دارند، نباید فراموش کنند که نظام بین‌الملل، نظام قدرت است و دیپلماسی زمانی مؤثر خواهد بود که دست بر ماشه داشته باشی. ایجاد بازدارندگی در عرصه نظامی بدون هیچ تردیدی می‌بایست از مهم‌ترین اولویت‌های هر دولتی با هر گرایش سیاسی باشد.
نیروهای نظامی و رزمی ما اعم از سپاه پاسداران، ارتش و بسیج، با جان‌فشانی در راه دفاع از کشور، امروزه در چشم مردم ما عزیزند و باید همیشه عزیز بمانند. نظام رزم ما با تحلیلی واقع‌گرایانه و به دور از هیجان کاذب و پرهیز از شعارزدگی و آسیب‌شناسی نظام رزمی، خود را بازسازی، نوسازی، تجهیز و... کند. توجه شایسته به رفاه و معیشت خانواده‌های این عزیزان بر حاکمیت فرض است.
همه ایرانی و خودی هستند: اتفاق بسیار زشت و ناپسندی که جریانات تندرویی آن را دنبال و تبلیغ می‌کرد، تقسیم‌بندی مردم ایران بود. در ۱۲ روز جنگ صداوسیمای کشور تا حدی به سمت ملی‌شدن و شکستن بسیاری از مرزبندی‌های سرمایه‌سوز حرکت کرده و دیدیم چه تأثیرگذاری عظیمی داشت.
کم‌توجهی به هویت ملی یکی از آسیب‌های بزرگ بعد از انقلاب بوده است. ده‌ها افسانه کره‌ای از تلویزیون ما به تکرار پخش شده، اما دریغ از اسطوره‌ها و قهرمانان ایرانی. در جنگ تحمیلی ۱۲ روزه دیدیم عشق به ایران و ایرانی‌بودن کاری کرد کارستان. پس از ۴۵ سال است که می‌بینیم تندیس آرش کمانگیر در شهر نصب می‌شود. مردم یکپارچه آمدند و نقشه‌های شوم دشمنان را نقش بر آب کردند. مراقب باشیم این حضور سرنوشت‌ساز را مصادره نکنیم. مردم با همه انتقادهای بجایی که داشتند، پای میهن ایستادند؛ لطفا با رفتارهای نابخردانه با اعصاب و روان جامعه بازی نکنیم و این مهم‌ترین سرمایه ملی را محافظت و صیانت کنیم.
حوزه فرهنگی و اجتماعی: از یاد نبریم در حوزه اجتماعی و فرهنگی دچار بحران هستیم. نسل جوان ما برای سؤالات خود پاسخ‌های کهنه دریافت می‌کند. متولیان کلان فرهنگی ما دهه‌ها از این نسل عقب افتاده‌اند. عملکرد این افراد به بحران دامن زده است. تدبیر باید کرد. آنچه نگران‌کننده است، این است که بر باد این روزها بخوابیم و انسجام و همبستگی ملی را که در این جنگ به وجود آمد، تأییدی بر سیاست‌ها و تصمیمات و اقدامات گذشته خود بدانیم. خطرناک‌تر آن است که بخش بزرگی از ملت که انتقاد دارد و دلخور است، احساس کند سیستم او را برای همین ۱۲ روز می‌خواست و رسانه ملی باز جای همان افرادی باشد که ادعا می‌کنند مملکت متعلق به قشر خاصی است و کسانی که نمی‌خواهند بگذارند و بروند!