این برنامه که در کشور کرواسی فیلم‌برداری شده، دوازده فرد بزرگسال را به تصویر می‌کشد که پیش از این هرگز >>رابطه جنسی نداشته‌اند و قرار است در چارچوبی درمانی و با حضور دوربین‌ها، بکارت خود را از دست بدهند.
در این روند، دو سکسولوژیست به نام‌های دکتر دانیل هارل و سلست هیرشمن از افرادی به‌عنوان «شریک جایگزین» یا سکس‌تراپیست‌های لمسی استفاده می‌کنند تا به شرکت‌کنندگان کمک کنند بر اضطراب‌ها یا مشکلات جنسی خود غلبه کنند.
با این حال، روان‌شناسان برجسته‌ای همچون پروفسور دین مک‌کی از دانشگاه فوردهم آمریکا اعلام کرده‌اند که این نوع درمان نه‌تنها فاقد مبنای علمی معتبر است، بلکه می‌تواند به طور فعالانه به سلامت روانی افراد آسیب بزند. وی هشدار داده است که این برنامه به اشتباه القا می‌کند چنین روش‌هایی علمی هستند، در حالی‌که هیچ شواهدی در حمایت از اثربخشی آن‌ها وجود ندارد.
این نوع درمان، نخستین‌بار در دهه ۱۳۵۰ (۱۹۷۰ میلادی) توسط ویلیام مسترز و ویرجینیا جانسون مطرح شد. در این روش، روان‌درمان‌گر، فرد بیمار و شریک جایگزین یک «رابطه سه‌جانبه» درمانی تشکیل می‌دهند تا از طریق تمرینات عملی، فرد بر مشکلات جنسی خود غلبه کند.
با وجود قدمت این ایده، از آن زمان تاکنون هیچ تحقیق علمی معتبر و جامعی انجام نشده که اثبات کند این روش واقعاً به درمان اختلالات جنسی کمک می‌کند. همچنین به دلیل حساسیت موضوع، مرزهای اخلاقی و قانونی این روش همچنان مبهم و بحث‌برانگیز باقی مانده است.
در این برنامه، دو شریک جایگزین به نام‌های آندره لازاروس و کت اسلِید حضور دارند که در کنار دو مجری اصلی، در فرآیندهای درمانی شرکت می‌کنند. این در حالی است که مؤسسه «سوماتیکا»، که هارل و هیرشمن بنیان‌گذاران آن هستند، به رسانه‌ها گفته‌اند که استفاده از شریک جایگزین بخشی از متدولوژی رسمی آن‌ها نیست.
دکتر جاناتان استیا، روان‌شناس بالینی و استاد دانشگاه کلگری نیز با ابراز نگرانی از آسیب احتمالی به افراد آسیب‌پذیر، تأکید کرده که چنین برنامه‌هایی می‌توانند به‌طور خطرناکی مخاطبانی را که دچار اختلالات روانی یا تجربه‌های جنسی آسیب‌زا هستند، گمراه کنند.
