پاپ لئو سیزدهم با نام اصلی جواچینو پِشی، در تاریخ ۲ مارس ۱۸۱۰ در شهر کاربینتو واقع در جنوب رم و در خانواده‌ای اشرافی به دنیا آمد. وی از سنین پایین نبوغ علمی نشان داد و در کالج رومی و آکادمی اشراف کلیسا تحصیل کرد. در سال ۱۸۳۷ به مقام کشیشی رسید و بعدها در مقام‌های دیپلماتیک و اجرایی در ایالات پاپی خدمت کرد. پس از مدتی به‌عنوان سفیر پاپ در بلژیک منصوب شد، اما به‌دلیل اختلافات با دولت بلژیک درباره آموزش، فراخوانده شد. او در سال ۱۸۴۶ به‌عنوان اسقف اعظم پروجا و در سال ۱۸۵۳ به مقام کاردینالی رسید.
پس از درگذشت پاپ پیوس نهم در سال ۱۸۷۸، بسیاری تصور می‌کردند جواچینو پشی که در آن زمان ۶۸ سال داشت و وضعیت جسمی‌اش ضعیف به‌نظر می‌رسید، تنها پاپی موقت خواهد بود، اما او به مدت ۲۵ سال رهبری کلیسا را در دست گرفت و پس از پیوس نهم و ژان پل دوم، سومین پاپی شد که طولانی‌ترین دوران خدمت را داشت.
وی در عرصه بین‌المللی موفق به بهبود روابط واتیکان با آلمان شد، در حالی‌که مناسبات با فرانسه و ایتالیا همچنان پرتنش باقی ماند. همچنین در سال ۱۸۹۶ حکم به بطلان مشروعیت دست‌گذاری کشیشان انگلیکن داد که موجب بحث‌های گسترده شد.
پاپ لئو سیزدهم با احیای اندیشه‌های توماس آکویناس، او را «زره ایمان کاتولیکی» خواند و برای ترویج این افکار، یک آکادمی در رم تأسیس کرد. این اقدام زمینه‌ساز شکل‌گیری جریانی فکری در نیمه نخست قرن بیستم شد که متفکرانی چون ژاک ماری‌تن، اتین ژیلسون و یوسف پیپر در آن نقش داشتند.
او در سندی دیگر با عنوان «گواهی حسن نیت» که در ۲۲ ژانویه ۱۸۹۹ منتشر شد، از برخی رویکردهای فکری میان کاتولیک‌های آمریکایی ابراز نگرانی کرد. لئو سیزدهم در ۲۰ ژوئیه ۱۹۰۳ در سن ۹۳ سالگی درگذشت و به‌عنوان یکی از مسن‌ترین و تأثیرگذارترین پاپ‌های تاریخ شناخته می‌شود.
