نوروز از دوران کهن به‌عنوان جشن سال نو و نمادی از بازآفرینی طبیعت و پیروزی روشنایی بر تاریکی شناخته می‌شده است.
نخستین اشاره‌های مکتوب به نوروز در کتیبه‌های هخامنشی و متون اوستایی آمده است. داریوش بزرگ در سنگ‌نوشته‌های خود از مراسمی یاد می‌کند که در اعتدال بهاری برگزار شده و شاهان ایران، نوروز را با برگزاری آیین‌های خاصی در تخت جمشید گرامی می‌داشتند. در دوران ساسانی، این جشن اهمیت ویژه‌ای یافت و مراسم آن شامل اعطای هدایا به پادشاه، دید و بازدیدهای رسمی و برگزاری آیین‌های عمومی بود.