به گزارش خبرنگار خبرگزاري برنا، وی تأکید می‌کند اولین گام، «بیان واقعیت به زبان کودکانه» است. به گفته وی، پنهان کردن واقعیت باعث ترس بیشتر کودک می‌شود. در عوض باید با زبانی ساده و صادقانه، اما بدون ایجاد اضطراب، شرایط را توضیح داد. مثلا بگویید: «بعضی جاها شلوغ شده، اما ما اینجا در امانیم.»
دکتر رضوانی می‌گوید تأیید احساسات کودک، راهکار مهم دیگری است: «اگر کودکتان گفت که می‌ترسد، نگویید نترس! بهتر است با همدلی پاسخ دهید: می‌فهمم که ترسیدی، بیا با هم راهی پیدا کنیم تا آروم بشیم.»
وی ادامه می‌دهد که «حفظ روتین روزانه» مانند زمان خواب، غذا، بازی و کارتون، باعث القای حس امنیت می‌شود. در کنار آن، باید به کودکان اجازه داده شود تا با نقاشی یا بازی، احساسات خود را تخلیه کنند.
یکی از مهم‌ترین هشدارهای رضوانی، دور نگه‌داشتن کودکان از اخبار و تصاویر ناراحت‌کننده است. به‌گفته او، «دیدن تصاویر خشونت‌بار در تلویزیون یا موبایل باعث اضطراب شدید در کودکان می‌شود. حتی اگر خودتان خبر می‌خوانید، بهتر است این کار را دور از دید کودک انجام دهید.»
او همچنین بر اهمیت «ارتباط فیزیکی و عاطفی» با کودک تأکید دارد. در آغوش گرفتن، بوسیدن، بازی کردن و توجه‌دادن به کودک، ابزارهای ساده‌ای هستند که حس امنیت روانی او را تقویت می‌کنند.
نکته کلیدی دیگر، حفظ آرامش والدین است. «کودک از والدین الگو می‌گیرد. اگر شما مضطرب باشید، او چند برابر مضطرب می‌شود.» بنابراین حفظ آرامش والدین، مهم‌ترین عامل در مدیریت روان کودک در بحران است.
در پایان، دکتر رضوانی هشدار می‌دهد که در صورت بروز علائم شدید مانند شب‌ادراری، پرخاشگری، سکوت طولانی یا کابوس‌های مکرر، حتماً باید از مشاور کودک یا روان‌شناس کمک گرفت.
این راهکارها، نه‌تنها در زمان جنگ و بحران بلکه در هر شرایط استرس‌زای اجتماعی می‌توانند از تبدیل یک حادثه به یک آسیب روانی بلندمدت برای کودکان جلوگیری کنند.
انتهای پیام