ین بانوی داوطلب جهادی در ابتدای گفت‌و‌گو با خبرنگار برنا اظهار داشت: نه‌تنها خانواده‌ام، بلکه هیچ‌کس نمی‌داند که من در ایام کرونا به‌عنوان نیروی جهادی به غسالخانه رفته‌ام.
وی با اشاره به اینکه همیشه آرزو داشته مدافع حرم باشد، گفت: همیشه با خودم می‌گفتم‌ای کاش من پسر بودم و می‌توانستم مدافع حرم شوم. تصورم این بود که راه خدمت کردن برای آنها خیلی آسان است. وقتی کرونا شد، با خودم گفتم این گوی و این میدان. مگر همیشه نمی‌گفتی منتظر یک فرصتی؟ حالا وقتش رسیده، این کار از تو برمی‌آید.
او ادامه داد: از همان دوران کودکی از مرده می‌ترسیدم، چون پدرم فوت شده بود و غسالخانه را دیده بودم. خاطره خوبی از این فضا نداشتم. اما وقتی دیدم شرایط بحرانی است و برای تغسیل نیرو لازم است، گفتم خدایا خودت توانش را بده.
این بانوی جهادی با بیان اینکه روز اول بیش از صد نفر برای آموزش آمده بودند، گفت: وقتی قرار شد کار را شروع کنیم، فقط پنج نفر ماندند. بقیه رفتند. بعضی‌ها بیمار خاص در خانه داشتند، بعضی‌ها فرزند کوچک و بعضی‌ها هم از ترس خانواده‌شان انصراف دادند. من مجرد بودم و مشکلی نداشتم، پس ماندم. صبح به غسالخانه می‌رفتم و شب به خانه برمی‌گشتم. در خانه هم خودم را ایزوله کرده بودم. حتی کنار خانواده غذا نمی‌خوردم که اگر ناقل باشم، آنها مبتلا نشوند.
م. ه با اشاره به روز اول حضورش در سالن تطهیر افزود: فکر می‌کردم غش می‌کنم، اما خدا کمکم کرد. نیتم فقط خدمت بود، ماندم و کمکم نمک‌گیر شدم. شاید فکر کنید حالا که مدت‌ها تغسیل انجام داده‌ام، برایم عادی شده؛ نه اصلاً این‌طور نیست. در تمام مدتی که به غسالخانه می‌رفتم عین هر روز یک پایم می‌گفت برو، یک پایم می‌گفت نرو! هر روزی که می‌رفتم، همان اضطرابی را داشتم که جلسه اول داشتم. هم اضطراب نرفتن بود و هم عشق رفتن.
این داوطلب جهادی با اشاره به تجربیاتش در سه حوزه دانشگاه، بیمارستان و غسالخانه افزود: من در کنار اینکه به سالن تغسیل بهشت زهرا (س) می‌رفتم هم به‌عنوان کارشناس کرونا در دانشگاه طب سنتی دانشگاه شهیدبهشتی حضور داشتم و هم به‌عنوان داوطلب در بیمارستان بقیه‌الله.
این بانوی داوطلب توضیح داد:، اما نکته جالب‌ش این بود که در دانشگاه می‌گفتند جهاد اینجاست، اینجا باید کار کنی تا مردم اصلا کارشان به بیمارستان و غسالخانه نکشد. در بیمارستان می‌گفتند جهاد اینجاست باید حال مردم در اینجا خوب شود تا کارشان به غسالخانه نکشد، در غسالخانه هم می‌گفتند جهاد اینجاست، چون اینجا کار روی زمین مانده! البته هرکدام به‌نوعی درست می‌گفتند. اما همه فکر می‌کردند کار خودشان بالاتر است.
وی با انتقاد از برخی رفتار‌های فرصت‌طلبانه در غسالخانه گفت: خیلی‌ها می‌آمدند فقط برای فیلم گرفتن و بالا رفتن تعداد فالوورها، معروف هم شدند. حتی اگر در اینترنت سرچ کنید «غسال جهادی»، اسم‌هایی می‌آید که من از روز اول تا آخر آنجا بودم، اما حتی یک‌بار در حال تغسیل ندیدم‌شان. بعضی‌ها را خودم آموزش دادم، اما کاری نمی‌کردند. فقط آمده بودند اسم در کنند. واقعا برایم عجیب بود؛ غسالخانه دیگر انتهای دنیاست. چطور می‌توانی به ته دنیا بروی و چنین رفتاری داشته باشی؟
م. ه همچنین اظهار داشت: اگر این فضا را با چشمهای خودم نمی‌دیدم باور نمی‌کردم. افرادی را دیده‌ام که حالا کلی ادعا دارند و ممکن است اطلاعات زیادی هم به شما دهند و خیلی بزرگ به نظر برسند، اما واقعیت این است که از ابتدا به نیت دیده‌شدن آمده بودند. بعضی‌ها هدفشان استخدام شدن بود و برخی بالا رفتن فالوور‌های اینستاگرام‌شان و متأسفانه موفق هم شدند و مشهور شدند.
این بانوی جهادی تاکید کرد: من نه دنبال شهرت بودم، نه چیز دیگری. فقط برای خدا رفتم. بعد از آن تجربه، همیشه احتیاط می‌کنم و مواظبم که هیچ‌وقت جایی فقط برای اسم نروم.
وی با تاکید بر مسئولیت نیرو‌های جهادی بیان کرد: همیشه دلم می‌خواست این را به داوطلبان جهادی بگویم که منظور از جهاد، فقط حضور داشتن در آن نیست. کسی که کار جهادی می‌کند، جانش را هم با خودش می‌برد. جانت را باید جایی ببری که مفید باشی و بتوانی با آن گره‌ای را باز کنی. مثلا اگر نمی‌توانی در غسالخانه کاری انجام دهی، اشکالی ندارد؛ برو بیمارستان یا یک بخش دیگر، جا برای خدمت زیاد است.
او افزود: من هر شب بعد از برگشت از غسالخانه احکام می‌خواندم، سرچ می‌کردم، مدام با طلبه‌ها مراوده تلفنی داشتم که نکند اشتباهی کنم و کاری را غلط انجام دهم. حضور صرف کافی نیست. باید بدانی برای چه کاری آنجایی و مفید باشی.
این بانوی داوطلب جهادی در پایان گفت: امیدوارم صدای ما به گوش مسئولان برسد و هوای نیرو‌های جهادی خالص را بیشتر داشته باشند.
گفتنی است رویداد کرونا به همت سازمان بهشت زهرا (س) و همراهی معاونت خدمات شهری شهرداری تهران (سازمان مدیریت پسماند)، خبرگزاری برنا، موسسه رسانه‌ای صبا، با هدف تقدیر از فداکاری‌های پرسنل این سازمان و همچنین نیرو‌های جهادی و داوطلبی و ثبت و جمع آوری آثار تصویری، قلمی و فیلم‌های تولید شده در آن برهه زمانی در نیمه دوم خردادماه برگزار می‌شود.