به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ «من می‌خوام شاه بشم» روایتی بازیگوشانه دارد، شروع فیلم تماشاگر را با مردی ساده و روستایی و خانواده آرامش آشنا می‌کند، یک کارآفرین رویاپرداز که توانسته رویای جذابش را عملی کند.
نیمه فیلم، مستندساز به تماشاگرش رودست می‌زند و غافلگیرش می‌کند، مرد سودا‌هایی عجیب دارد. ظاهرش سالم و آرام و متعادل است اما این دیکتاتور کوچک مهربان، که تاب انتقاد‌های دخترش را ندارد، ناگهان دیو درونش را هویدا می‌کند.
«من می‌خوام شاه بشم» برای این مستند تماشایی، چه نام با معنی و درستی است، بسیار خوانده و شنیده‌ایم که محمدرضا شاه مانند بسیاری از دیکتاتور‌های تاریخ، خواب‌های بزرگ و رویا‌هایی عظیم برای خودش، ایران و آینده داشت. عباس هم این گونه است، نه تنها می‌خواهد شهرک تفریحی اش را بسازد که قرار است یک نسل آریایی داشته باشد، (هیتلر) و ایل خودش را با انتخاب یک همسر جوان و به قول خودش همه چیز تمام، سرو سامان بدهد.
این مالیخولیا، همه چیز زندگی این مرد را احاطه کرده است، عباس، در یک سوم پایانی فیلم، شخصیت مثبت و شیرین دقایق پیشین نیست، مردی است که با اوهام زندگی می‌کند، راز‌هایی که مقابل دوربین فاش می‌کند (اشاره به نظامی بودنش یا بی‌علاقگی به همسرش) شمایلی تازه از مردی می‌سازد که قصه‌ای آشنا دارد.
مردی تحقیر شده، که وقتی به مکنت و رفاه نسبی رسیده، همه را قربانی می‌کند. مهدی گنجی با انتخاب این شخصیت و نگاه درستی که به شخصیت او داشته و روایت هوشمندانه، بدون این که داوری مستقیم علیه عباس برزگر داشته باشد، تیرگی و روشنی این شخصیت را برای تماشاگر عیان می‌کند.
«من می‌خوام شاه بشم» اثری فلسفی است و نگاهی بنیادین به زندگی و انسان دارد. عباس بخشی از این جامعه است که در سکوت، در امنیت روزگار می‌گذراند و ظلمش به همسر و دخترش را نه با زبان منطق، که با آرامش و خونسردی یک دیکتاتور، توجیه می‌کند. جالب این که نگاه ابزاری او به دختران و زنان، فراتر از خانواده رفته و به ایل و زنان دیگر هم سرایت کرده است.
او در یک سوم پایانی فیلم، ترسناک و رویکردش غیرقابل باور است، این استحاله و این تحول، ماهیت درونی عباس را آشکار می‌کند. انتخاب این مسیر و نمایش آن به تماشاگر، راهکاری بوده که گنجی انتخاب کرده و به درستی و با تعلیق، روایتش را پیش برده است.
هماهنگی، یکدستی و هوشمندی حاکم بر فیلم «من می‌خوام شاه بشم» در بسیاری از مستند‌های بسیار دیده شده این سال‌ها، کمیاب و نایاب است. فیلم مهدی گنجی در زمان خود، بسیار ستایش شد، در جشنواره‌های مختلف روی پرده رفت و نقد‌های مثبت دریافت کرد. اما این مستند از آن دست آثاری است که به خاطر مضمونش، در طول زمان جذابیتش را حفظ کرده و به دلیل ساختار حرفه‌ای و روایت درستش، قابل توجه است.
«من می‌خوام شاه بشم» این روز‌ها در فیلیمو اکران شده و قابل تماشاست.
انتهای پیام/