به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا،بیش از دو میلیون سگ بلاصاحب، همین حالا در خیابان‌ها، کوچه‌ها و پارک‌های شهرهای ما پرسه می‌زنند. این آمار رسمی است، اما بسیاری معتقدند تعداد واقعی بسیار بیشتر است. سوال اینجاست: چرا به جای برنامه‌ریزی برای ساماندهی این جمعیت رو به رشد، مسئولان فقط به ممنوعیت سگ‌گردانی اکتفا می‌کنند؟
ممنوعیت؛ یک راهکار ناکارآمد و بی‌حاصل
استانداران در بیشتر شهرها، تنها واکنشی که نشان می‌دهند، اعلام ممنوعیت حضور سگ‌ها در معابر عمومی است؛ اقدامی که بیش از آنکه مسئله را حل کند، آن را پیچیده‌تر می‌کند. مردم در کوچه‌ها و خیابان‌ها همچنان با حضور سگ‌هایی روبرو هستند که گاه به حمله و ایجاد رعب و وحشت منجر می‌شود. این ممنوعیت‌ها نه به بهبود وضعیت سگ‌های بلاصاحب کمک می‌کند و نه امنیت مردم را تضمین می‌کند.
تهدیدهای خاموش در سایه سگ‌های بلاصاحب
این سگ‌ها تنها حیواناتی نیستند که در شهر تردد می‌کنند، بلکه حامل خطراتی جدی برای سلامت و امنیت جامعه‌اند. از انتقال بیماری هاری که سال‌هاست تهدیدی زنده به شمار می‌رود، گرفته تا حملات گاه و بیگاه به انسان‌ها، همه گوشه‌هایی از خطرات این وضعیت‌اند. سگ‌های بلاصاحب با جستجو در زباله‌ها محیط را آلوده می‌کنند، به حیات وحش حمله می‌کنند و تعادل زیست‌محیطی را برهم می‌زنند؛ شکار پرندگان و گونه‌های کوچک جانوری، تهدید مستقیم برای تنوع زیستی است که کمتر به آن توجه می‌شود. علاوه بر این، این سگ‌ها عامل بروز تصادفات رانندگی و مشکلات گسترده بهداشتی در سطح شهرها هستند.
>>راه‌حل ساده نیست، اما در عین حال روشن است، ساماندهی. واکسیناسیون، عقیم‌سازی، ایجاد پناهگاه‌های استاندارد و آموزش عمومی می‌تواند جمعیت این سگ‌ها را مدیریت کند و از بروز حوادث و بیماری‌ها جلوگیری نماید. نیاز به همکاری جدی میان نهادهای محیط زیست، شهرداری‌ها و وزارت بهداشت احساس می‌شود، نه ممنوعیت‌های صرف و ناکارآمد.
چشم‌انتظاری برای تغییر
سگ‌های بلاصاحب یک معضل شهری نیست که بتوان آن را نادیده گرفت یا با ممنوعیت صرف حذف کرد. آن‌ها نمادی از یک بحران مدیریت شهری، بهداشتی و زیست‌محیطی هستند که سال‌هاست به فراموشی سپرده شده است. تا کی باید شاهد بی‌تدبیری و فرار مسئولان از این موضوع باشیم؟ این داستان هنوز ادامه دارد و آینده‌اش به تصمیم‌های امروز مسئولان بستگی دارد.