به گزارش رکنا، جمعه بود که فیلمی از یک حادثه تلخ و دردناک جامعه رسانه ای و ورزشی ایران را در شوک فرو برد. >>حمیدرضا درجاتی عکاس باسابقه ورزشی که سال ها تجربه و کارهای خاص و منحصربه فرد داشت در پی حادثه برخورد ماشین مسابقه در >>پیست آزادی به شدت مجروح و ساعتی بعد فوت شد. وزارت ورزش و فدارسیون اتومبیلرانی جلسه شبانه برگزار کرد تا علت و مقصران حادثه شناخته شوند. از جمعه تا به امروز هنوز علت حادثه مشخص نشده است اما چیزی که همه می دانند غیر استاندارد بودن پیست آزادی است که سال ها گفته شده اما شنیده نشده است. به بهانه این حادثه تلخ با >>زهره وطن خواه قهرمان رالی ایرانی صحبت کردیم. مشروح این گفت و گو را در ادامه بخوانید:
من از سال ۱۳۸۱ وارد رشته اتومبیلرانی شدم. در این سال‌ها، حوادث زیادی در مسابقات تجربه کردیم، اما خوشبختانه اغلب آن‌ها منجر به فوت نمی‌شدند.
نظر شما درباره ایمنی پیست آزادی چیست؟
متأسفانه پیست آزادی به هیچ عنوان استاندارد نیست. در پیست‌های بین‌المللی معمولاً حاشیه‌هایی خاکی به عرض ۵ تا ۱۰ متر در دو طرف مسیر وجود دارد تا در صورت انحراف خودرو، سرعت آن گرفته شود و سپس با موانع ایمنی مثل گاردریل‌ها یا تشک‌های مخصوص برخورد کند. این تشک‌ها ضربه‌گیر هستند و مانع از آسیب جدی به راننده و تماشاگران می‌شوند. ما قبلاً در خط استارت پیست آزادی چنین امکاناتی داشتیم، اما متأسفانه حذف شدند.
در یکی از مسابقات اخیر، خودرو از مسیر منحرف شد و به گاردریل برخورد کرد. گاردریل به طور کامل شکسته شد. اگر ماشین ایمن‌سازی نشده بود، راننده آسیب جدی می‌دید. متأسفانه یکی از عکاسان که پشت این گاردریل ایستاده بود، جان خود را از دست داد. این گاردریل‌ها واقعاً ناایمن هستند.
آیا این تنها حادثه جدی در این پیست بوده؟
نه، متأسفانه این تنها مورد نبوده. سال‌ها پیش در مسابقات موتورسواری، یکی از موتورسواران در محل استارت از گاردریل ضعیف عبور کرد و چیزی حدود ۳۰-۴۰ متر آن‌طرف‌تر پرت شد. بارها درباره ناایمنی پیست هشدار داده شده، اما توجهی نشده است.
به نظر شما علت برگزاری مسابقات در چنین شرایطی چیست؟
متأسفانه، برخی صرفاً به دنبال پر کردن کارنامه ورزشی و دریافت حمایت مالی از اسپانسرها هستند. به نظر من، مسئول مستقیم این وضعیت ریاست فدراسیون موتورسواری و اتومبیلرانی است. پیست آزادی که تنها پیست مطرح کشور محسوب می‌شود، حتی یک‌دهم استاندارد جهانی را ندارد.
در بسیاری از کشورها، مکان‌های مشخص و امنی برای عکاسان در نظر گرفته می‌شود، ولی در ایران چنین چیزی وجود ندارد. جایگاه خاصی تعریف نشده و هر کس هرجا صلاح بداند، مستقر می‌شود. این مسئله باعث ناامنی برای رسانه‌ها هم شده است.
آیا عکاس حادثه‌دیده مقصر بوده است؟
خیر، به هیچ عنوان. مرحوم حمید درجاتی داشت کارش را انجام می‌داد. وقتی استارت مسابقه زده شد، او در حال دنبال کردن خودروهای جلویی بود. برخی گفتند که خود عکاس باید دقت می‌کرد، اما این حرف کاملاً غیرمنطقی است. پیست باید ایمن باشد تا در صورت بروز حادثه، کسی آسیب نبیند.
تجربه شخصی شما از حوادث در این پیست چه بوده؟
من خودم در چند مسابقه کلاس ریس شرکت داشتم و یک بار هم در کارتینگ دچار حادثه شدم، که آن هم به دلیل استاندارد نبودن پیست بود. اگر اتفاقی برایم نیفتاده، صرفاً لطف خدا بوده، وگرنه شرایط ایمنی وجود نداشت.
آیا در گذشته هم حوادثی رخ داده که رسانه‌ای نشده باشد؟
بله، بارها اتفاقاتی افتاده که فقط به دلیل نبود رسانه و وایرال نشدن، خیلی‌ها از آن‌ها مطلع نشدند. این‌ها مواردی هستند که به تعداد زیادی می‌رسند و متأسفانه جدی گرفته نشده‌اند.
به نظر من، باید وزارت ورزش به‌صورت مستقیم وارد عمل شود و دستور اصلاح کامل پیست را بدهد. تا زمانی که این اصلاحات انجام نشود، نباید هیچ مسابقه‌ای در پیست آزادی برگزار شود.