>>علی‌رضا محرمی - ریحانه مبینی، قهرمان پرش طول آسیا می‌گوید که پیش از کنکور به دلیل حضور در مسابقات آسیایی مجبور به ترک مدرسه شد و در نهایت به دلیل مصدومیت نتوانست به مسابقات اعزام شود و در آن دوره دچار افسردگی شدید شده بود.
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، قهرمانی در آسیا آن هم در دوومیدانی برای ورزش زنان ایران یک تاریخ‌سازی بود؛ تاریخ‌ساز آن هم ریحانه مبینی که توانست مدال طلای قهرمانی آسیا را در رشته پرش طول به دست بیاورد و حالا توجه‌ها را به خود جلب کرده است. قهرمانی که در کنار ورزش حرفه‌ای، در رشته دندانپزشکی هم تحصیل می‌کند و در آستانه فارغ‌التحصیلی است و همین موضوع او را متمایز می‌کند.
مدال طلای مبینی در شرایطی کسب شد که موج ستایش‌ها به سمت او و دوومیدانی به راه افتاده بود، اما حواشی منتشر شده از سوی سه نفر از اعضای تیم ملی در کره جنوبی، همه چیز را تحت‌الشعاع قرار داد و شاید تاریخ‌سازی مبینی در غبار این حواشی گم شد. با این حال مدال طلای او به سادگی به دست نیامده که به سادگی از دست برود و از همین‌رو سراغ قهرمان آسیا رفتیم تا درباره شرایطش گفت‌وگویی کنیم.
ریحانه مبینی که با خبرنگار تابناک گفت‌وگو کرده، برای رسیدن به حدنصاب المپیک موانعی دارد که یکی از مهم‌ترین آنها نبود مربی در مسابقات است. به دلیل ممنوعیت حضور مربیان مرد، این محدودیت می‌تواند روی رکوردهای مبینی تأثیربگذارد و این مشکلی است که در ورزش زنان دیده می‌شود. همانطور که مهسا صابری، ملی‌پوش والیبال در گفت‌وگویی به این موضوع اشاره کرده بود که حذف مربیان مرد ضربه بزرگی به تیم ملی زد و حالا این اتفاق می‌تواند در ورزش‌های دیگر هم تکرار شود. در ادامه مشروح گفت‌وگوی ریحانه مبینی با خبرنگار تابناک را در ادامه می‌خوانید:
>>تابناک: قهرمانی آسیا در دوومیدانی برای زنان ایران تاکنون رقم نخورده بود و مدال طلایی که کسب کرده، یک تاریخ‌سازی بود. حسی که از این اتفاق داری چیست؟
ابتدا این را بگویم که اصلاً تا پیش از اینکه مدال طلا کسب کنم، تصور نمی‌کردم که این اولین مدال طلای زنان ایران در دوومیدانی باشد. وقتی که خبر را دیدم، متوجه شدم. برای کسب این مدال خیلی تلاش کردم و این قهرمانی نتیجه ۱۴ سال تلاشم بود. از اول این فصل که تمریناتم را برای حضور در قهرمانی آسیا شروع کردم، فقط به مدال طلا فکر می‌کردم نه چیز دیگری. از همه چیز گذشتم و برای اینکه تمرکزم به هم نخورد و درگیر حاشیه نشوم، حتی صفحه شخصی‌ام در اینستاگرام را هم بستم تا به چیزی جز تمرین و آمادگی فکر نکنم.
>>تابناک: رکورد پرش طول زنان ایران اکنون در اختیار توست و حالا که مدال طلای آسیا را هم کسب کردی، شاید انتظارها این است که تو را در المپیک هم ببینیم. با این حال کمی با رکورد ورودی المپیک فاصله داری. آیا در شرایطی هستی که بتوانی به سهمیه المپیک برسی؟
من در کره جنوبی با حدنصاب ۶ متر و ۴۰ سانتیمتر پریدم و مدال طلا گرفتم، اما در تمریناتم حد نصاب بالاتری هم ثبت کرده‌ام. ۶ متر و ۶۰ سانتیمتر را بارها پریدم و این عدد در تمرینات ثبت شده است. با این حال ورودی المپیک ۶ متر و ۸۶ سانتیمتر است و عدد بالایی محسوب می‌شود و اگر بتوانم این عدد را ببرم، جزو ۴-۳ نفر اول جهان می‌شوم و می‌توانم مدال جهانی بگیرم. بنابراین رسیدن به این عدد کار سختی است. حالا که مدال طلای آسیا را کسب کرده‌ام، اعتماد به نفس بیشتری دارم که می‌توانم بالاتر هم بروم و تلاش می‌کنم اعداد را بالاتر ببرم و رکورد ایران را بهتر کنم. دوست دارم وقتی یک نفر درباره رکورد ایران سؤال می‌پرسد، رکورد بالاتری باشد.
>>تابناک: برای ارتقای رکوردت چه موانعی وجود دارد و چه شرایطی لازم است تا این رکورد را افزایش بدهی؟
واقعاً یکی از موانع اصلی به ویژه در مسابقات، این است که مربی بالای سرم نیست. در ایران به دلیل محدودیت‌هایی که وجود دارد، مربی آقا نمی‌توانست در مسابقات کنار من باشد. رشته ما تکنیکی است که مربی این تکنیک‌ها را به ورزشکار منتقل می‌کند. از طرفی ما در مسابقات ۶ بار اجازه پریدن داریم که مربی می‌تواند حین پرش‌ها حرکات و تکنیک‌ها را اصلاح کند، اما من از داشتن مربی محروم بودم. این یکی از موانعی است که دارم و طبیعتاً در مسابقات هم استرس را بیشتر می‌کند و روی رکوردها تأثیرگذار است.
>>تابناک: صحبت از این بود که در شهر شما، آران و بیدگل در پیست استانداردی تمرین نمی‌کنی و حتی امکانات هم برای تمرینات حرفه‌ای فراهم نیست. این را مانع نمی‌دانی؟
در شهرستان ما بخش که برای پرش طول وجود دارد، پیست تارتان است اما پیست اصلی تارتان نیست. پیست اصلی خاکی است و سایر ورزشکاران برای دویدن‌های مسافت بالا و حتی تمرینات دویدن خودم نیاز به پیست تارتان داریم. روزهایی که تمرینات دویدن هم دارم، مجبور هستم به کاشان بروم و آنجا در پیست بدوم و برای تمرینات پرش دوباره به شهرستان خودمان بازگردم.
>>تابناک: به هر حال الان به عنوان ورزشکاری که مدال طلای آسیا را دارد، توقعات هم از تو بالاتر رفته و به همین میزان باید توجهات هم بیشتر شود. آیا درخواست مربی خارجی هم داشتی؟ چون هم نزدیک مسابقات جهانی هستیم و هم برای رسیدن به المپیک باید شرایط تغییر کند تا به حد نصاب برسی.
راستش فعلاً با همین مربی خودم راحت هستم، اما مشکل اصلی این است که دست فدراسیون برای اعزام بسته می‌شود و برای اعزام خیلی‌ها دست‌شان باز نیست. اگر مسئولان در این زمینه به فدراسیون کمک کنند که مربیان در کنار ورزشکاران باشند، فکر می‌کنم خیلی مؤثر باشد. باید اینجا از آقای حسن بادپی، مربی‌ام هم خیلی تشکر کنم که از ۱۱ سالگی کارم را با او شروع کردم و در این سال‌ها او مربی من بود.
>>تابناک: موضوعی که درباره خودت خیلی جلب توجه کرد، تحصیلات دانشگاهی در کنار ورزش حرفه‌ای بود. اینکه همزمان دانشجوی رشته دندانپزشکی هستی و این ترم هم فارغ‌التحصیل می‌شوی. این موضوع در شرایطی است که درخواست ورزشکاران دیگری برای حضور بدون کنکور در رشته پزشکی دانشگاه تهران یا قبولی ورزشکاران دیگری با سواد کم در رشته دکتری، خیلی در جامعه واکنش برانگیز شده و مقایسه شرایطی که داشتی بیشتر به چشم آمد. خیلی‌ها می‌خواهند درباره شرایط تحصیلی و نحوه حضور در دانشگاه بدانند.
حقیقت اینکه قبولی من در دانشگاه بدون هیچ سهمیه‌ای بوده و من با سهمیه منطقه دو کنکور دادم و در مدرسه نیمه دولتی هم درس خواندم. شرایط درسی هم برای من خیلی سخت بود. در سال کنکور برای مسابقات آسیایی نوجوانان انتخاب شدم و برای حضور در این رقابت‌ها یک سال مدرسه هم نرفتم و از درس و مدرسه دور بودم. با اینکه پیش از مسابقات هم شانس کسب مدال بودم، اما آسیب دیدم و به مسابقات نرفتم. از طرفی یک سال از درس من رفت و در ورزش هم مصدوم شدم و نتیجه نگرفتم. این شرایط من را در یک وضعیت افسردگی شدید قرار داد، اما خدا را شکر خودم را بالا کشیدم و یک سال عقب ماندگی درسی‌ام را جبران کردم، بدون حضور در مدرسه و داشتن معلم، درس‌هایم را خواندم و در تابستان امتحان دادم تا امتحانات نهایی را پاس کنم. برای این هدفم یک سال ورزش را کنار گذاشتم تا درس بخوانم، چون دیگر مدرسه هم نمی‌توانستم بروم. این شرایط برای من که هفته‌ای ۵-۴ مرتبه ورزش می‌کردم و تمرین داشتم، خیلی سخت بود. چون ورزش به ذهنم کمک می‌کرد و مشکلات درسی‌ام باعث شد ورزش را رها کنم. من ورزش را از ۱۱ سالگی شروع کردم و تحمل این شرایط برایم سخت بود. بعد از آن هم که کنکور دادم و برای دانشگاه قبول شدم، فکر می‌کردم با ورود به دانشگاه مسیر آسانتر می‌شود تا بیشتر به ورزش برسم، چون کنکور را سختی اصلی می‌دانستم. اما در دانشگاه دیدم درس‌های سختی داریم، برخی اساتید به زبان انگلیسی تدریس می‌کردند و بعد از ۶ ماه دچار شوک شدم که چطور این اتفاق را پشت سر بگذارم.
>>تابناک: در هر صورت الان در آستانه فارغ‌التحصیلی هستی و در کنارش قهرمان آسیا هم شده‌ای. با این حال طبق قوانین باید دو سال طرح اجباری را هم پشت سر بگذاری. اگر قرار باشد برای سهمیه المپیک تلاش کنی، این شرایط را چطور مدیریت می‌کنی و چه کمکی نیاز داری؟
دو سال طرح اجباری است و نمی‌توانم آن را کاری کنم. تابع قوانین هستم و اگر در قانون شرایطی وجود داشته باشد که بتوانم این طرح را آسانتر بگذرانم، خیلی بهتر می‌شود. به هر حال طرح اجباری من را از مربی‌ام و شرایط تمرینی دور می‌کند. حتی اگر دوره را در شهر خودم بگذرانم، نمی‌توانم به مسابقات بین‌المللی بروم و متمرکز ورزش کنم. از طرفی هم اگر طرح نگذرانم، نمی‌توانم جایی کار کنم و هرچه در این ۶ سال دانشگاه آموختم، فراموشم می‌شود. بنابراین طرحم قابل انتقال به سال‌های آینده هم نیست. خودم دوست دارم ادامه بدهم و نمی‌خواهم فقط یک مدرک گرفته باشم و می‌خواهم دندانپزشکی را به عنوان شغلم ادامه بدهم، چون در ورزش هم پشتیبانی مالی نمی‌شوم و باید بتوانم از درآمد دندانپزشکی در ورزش هزینه کنم و به شرایط بهتری برسم.
>>تابناک: اینکه برخلاف برخی ورزشکاران درخواست‌های خارج از عرف نداری هم شبیه بخشی از شخصیتت است که گفتی اینستاگرامت را بستی و صفحه‌ای نداری.
من خیلی اهل فضای مجازی نیستم. حتی همان صفحه‌ای که داشتم را خیلی دیر راه انداختم و فعالیت خیلی کمی داشتم. از دیده شدن خوشم نمی‌آید و ورزش قهرمانی را هم برای دیده شدن یا تعریف کردن، انجام نمی‌دهم. برای رسیدن به آرزوی قلبی خودم است که ورزش می‌کنم تا به اهدافی که دارم برسم و باعث خوشحالی مردم شوم. اکنون هم به اصرار برخی دوستانم صفحه‌ام را باز کردم و آنها گفتند در آنجا باید دیده شوی، اما چون خودم اهل فضای مجازی نیستم و برای آرامشم، حتی آن صفحه را هم دست کسی دادم تا خودش کارهایش را انجام دهد.
>>تابناک: آیا درخواست ویژه‌ای از مدیران ورزش کشور از جمله کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش و جوانان داری؟
فقط در حد توان از ما حمایت کنند تا بتوانیم مدال‌های بالاتری کسب کنیم.