به گزارش >>خبرگزاری تسنیم، سال آینده (2026) مسابقاتی دیوانه‌وار در آمریکا تحت عنوان «بازی‌های پیشرفته» برگزار می‌شود که جوایز هنگفتی هم دارد؛ مثلا برای یک رکورد جهانی، مبلغی معادل یک میلیون دلار در نظر گرفته شده است اما خب این بازی‌ها قرار است تبدیل به دشمن شماره یک ورزش شود!
تصور کنید؛ صدای شلیک شروع مسابقه به گوش می‌رسد، دوندگان با تمام توان به سمت خط پایان می‌دوند، جایگاه تماشاگران به شور و هیجان می‌افتد. یکی از آنها تستوسترون مصرف کرده، دیگری هورمون رشد و سومی دارویی معجزه‌آسا که هنوز ممنوع نشده است. 9 ثانیه بعد، کسی جلوتر از همه از خط پایان عبور می‌کند و جهان با شور و شوق او را تشویق می‌کند اما این دیگر ورزش نیست! این همان بازی‌های پیشرفته (Enhanced Games) است، سریالی که در آن بالاخره استروئیدها نقش اصلی را به دست آورده‌اند.
در ماه می 2026 لاس‌وگاس به عرصه‌ای بدل خواهد شد که در آن دوپینگ نه تنها مجاز است، بلکه به یک شیوه تبدیل شده می‌شود. برگزارکنندگان ادعا می‌کنند این رویکرد صادقانه است؛ هیچ رازی نیست، هیچ تقلبی نیست و همه چیز زیر نظر پزشکان و کنترل شده انجام می‌شود. همچنین پول زیادی در کار است؛ 500 هزار دلار برای هر پیروزی و یک میلیون دلار برای شکستن رکورد. پشت پرده همه اینها، سرمایه‌گذاران خطرپذیر، استارتاپ‌ها و وعده‌های یک انقلاب به اصطلاح ورزشی نهفته است. انقلابی که می‌خواهد انسانیت را به وسیله یک سرنگ بازتعریف کند!
بازی‌های پیشرفته ورزش آینده نیست؛ بلکه نمایشی سیرک‌گونه است که در قالب پیشرفت علمی، نژادی جدید را به ما می‌فروشند، تنها این بار با درخشش آنابولیک. همان‌طور که برگزارکنندگان می‌گویند؛ «ما قوانین را نقض نمی‌کنیم، بلکه آنها را از نو می‌نویسیم.» به جای شعله المپیک، چراغ‌های نئون وگاس می‌درخشند و به جای سوگند ورزشکاران، توافقی خاموش برای تبدیل شدن به موش‌های آزمایشگاهی وجود دارد.
شناگر یونانی کریستین گلومیف در این نمایش جدید حاضر است؛ چهار بار شرکت‌کننده در المپیک، قهرمان NCAA و مقام پنجم در توکیو و پاریس. حالا، "دارنده رکورد جهانی" در ماده 50 متر. درست است، بدون تماشاگر، بدون به رسمیت شناختن رسمی و با اعترافی صادقانه: «بله، از مواد مخدر استفاده کرده‌ام، اما نمی‌گویم کدام‌ها، چون برای دیگران خطرناک است.» همه چیز شبیه یک آزمایشگاه است، اما بدون قوانین ایمنی و با چاشنی نمایش.
سازندگان بازی‌های پیشرفته بر بازی آزاد تاکید دارند؛ بدون کنترل دوپینگ، فقط «نظارت پزشکی». شرکت‌کنندگان به دو دسته تقسیم می‌شوند: کسانی که تحت برنامه‌ای ویژه و با حمایت پزشکان و داروها بهبود می‌یابند و کسانی که به صورت مستقل روی خود آزمایش می‌کنند. روی کاغذ، همه چیز به سلامت مرتبط است اما در عمل، همه چیز به رضایت و امضا وابسته خواهد بود.
هواداران می‌گویند؛ این منصفانه است، این برابری است اما واقعیت چیز دیگری است؛ این نبرد دارویی برای جیب مردم است. کسانی که پول بیشتری برای داروهای گران‌قیمت و متخصصان بهتر دارند، سریع‌تر پیشرفت می‌کنند. در اینجا نه آموزش، نه شخصیت و نه تلاش و خودسازی، هیچ‌کدام اهمیت ندارند؛ تنها اعداد آزمایش‌ها و موجودی حساب بانکی اهمیت دارد. این دیگر ورزش نیست؛ مسابقه‌ای بی‌ثمر برای رسیدن به نتیجه است، جایی که مسیر پیروزی اهمیتی ندارد.
ترسناک‌ترین نکته این است که چنین قالب‌هایی چقدر می‌توانند درک ما از ورزش را دگرگون کنند. امروز در لاس‌وگاس یک آزمایش برگزار می‌شود؛ فردا این معیار برای نوجوانانی می‌شود که به جای تلاش و نظم از طریق سرنگ به دنبال میانبر موفقیت هستند. بازی‌های پیشرفته وعده ایمنی می‌دهند اما هیچ تضمینی نمی‌تواند این واقعیت را تغییر دهد؛ تحریک مصنوعی به منظور نمایش، پیشرفت واقعی نیست، بلکه نقض آشکار اصول اخلاقی است.
بله، مدت‌هاست که در ورزش حرفه‌ای منطقه خاکستری وجود دارد؛ دوپینگ پنهانی، نقشه‌های زیرکانه و راه‌حل‌های دارویی اما اینجا تفاوت اساسی است؛ برخی می‌کوشند با آن مبارزه کنند، در حالی که برخی دیگر آن را به یک طرح تجاری تبدیل کرده‌اند. بازی‌های پیشرفته جایگزین المپیک نیستند؛ بلکه ژانری کاملاً متفاوت‌اند. مثل جایگزینی ماراتون با مسابقه اسکوتر برقی؛ پایان مسابقه همان است، نمایشی دیدنی وجود دارد اما هیچ ربطی به ورزش ندارد.
برخی خواهند گفت؛ این راه بهتر از ریاکاری است؛ شاید با دوپینگ، اما صادقانه اما مشکل از اینجا شروع می‌شود: این رویکرد ایده پشتکار و تلاش را بی‌ارزش می‌کند و نتیجه‌گیری را به ترکیبی از داروهای خاص محدود می‌نماید. تلاش از ارزش می‌افتد، شخصیت ناپدید می‌شود و ورزشکار به محصولی مونتاژ شده تبدیل می‌شود، انگار که روی یک خط تولید قرار دارد. می‌خواهی برنده شوی؟ کافی است ست دارویی مناسب را بخری و بگذار دیگران تماشا کنند، حسرت بخورند و نتیجه بگیرند.
بازی‌های پیشرفته نه گامی به جلو، بلکه عقبگردی است که در لباس پیشرفت پنهان شده است. این جایگزینی ارزش‌های حقیقی ورزش با یک ظاهر فریبنده است. تمام صحبت‌ها درباره ترابشریت و خلق ابرانسان‌ها چیزی جز پوششی برای راه‌اندازی یک تجارت جدید نیست: تبدیل داروسازی ورزشی به یک صنعت نمایشی. جایی برای الهام گرفتن نیست، هیچ قهرمانی برای الگو گرفتن وجود ندارد؛ فقط اعداد سرد و خشک رکوردهایی بدون سابقه و پیروزی‌هایی بدون تلاش واقعی.
اگر این مدل تثبیت شود، ورزش دیگر آنچه بوده نخواهد بود و این قطعاً پیشرفت نیست.
انتهای پیام/