>>خبرگزاری تسنیم - علیرضا مکتب‌دار؛ در روزگاری زندگی می‌کنیم که جنایت، به تیتر ثابت رسانه‌ها بدل شده است و مرگ، به خبری تکراری. هر شب، گزارش‌هایی از کشتار غیرنظامیان، زنان و کودکان در گوشه‌وکنار جهان مخابره می‌شود و ما، آرام‌آرام، به این وقایع وحشتناک عادت می‌کنیم. گویی دیگر نه دل‌مان می‌لرزد و نه صدای‌مان می‌لرزد. این سکوت، این بی‌تفاوتی، و این «عادت»، شاید خطرناک‌تر از خود جنایت باشد.
دیشب، در غزه، نزدیک به صد نفر کشته شدند. آماری که شاید برای ما، تنها یک عدد باشد؛ اما در حقیقت، صد انسان بود با صد زندگی، صد رویا، صد داستان ناتمام؛ اما آیا دیگر کسی شگفت‌زده می‌شود؟ آیا هنوز هم این فجایع قلب‌های‌مان را می‌لرزاند؟
«زوی سوکوت» نماینده‌ی کنست رژیم صهیونیستی، در اعترافی تلخ و هولناک، چنین می‌گوید: «دیشب تقریباً 100 نفر از اهالی غزه کشته شدند… همه به این عادت کرده‌اند که می‌توانیم در طول جنگ، 100 نفر از اهالی غزه را در یک شب بکشیم و هیچ‌کس در دنیا اهمیتی نمی‌دهد.»
این جمله، فقط یک اظهار نظر نیست؛ بلکه هشداری‌ست جهانی درباره مرگ انسانیت در عصر تصویر و اطلاعات. ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که رسانه‌ها در هر لحظه، >>اخبار و تصاویر فجایع را به خانه‌های‌مان می‌آورند. اگر سکوت کنند، ما از حقیقت بی‌خبر می‌مانیم؛ و اگر مدام فریاد بزنند، کرخت می‌شویم. در این میان، مخاطب رسانه، یعنی ما، اگر هشیار نباشیم، به مرحله‌ای می‌رسیم که دیگر واکنشی از خود نشان نمی‌دهیم. و این، آغاز سقوط است.
روزی که خبر کشته شدن یک کودک در نوار غزه یا نابودی خانه‌ای در خان‌یونس برای‌مان دیگر اهمیت نداشته باشد، باید بدانیم که دیگر صرفاً با یک بحران انسانی روبه‌رو نیستیم، بلکه با بحرانی اخلاقی در دل خودمان مواجه‌ایم. بی‌تفاوتی، دشمن خاموش عدالت است.
عادت‌کردن به دیدن تصاویر جنازه، به شنیدن خبر مرگ، ما را از انسان‌بودن تهی می‌کند. ما نباید به ظلم عادت کنیم. نباید به اشغال و بمباران و نسل‌کشی خو بگیریم. هر روز که بی‌تفاوت از کنار فاجعه‌ای عبور می‌کنیم، بخشی از وجدان جمعی ما خاموش می‌شود.
در مقابل این سیل بی‌رحمانه‌ی جنایت، ما مسئولیم. حتی اگر فقط با قلمی ساده، پستی کوتاه، یا اشکی خاموش، باید ایستادگی کنیم. دنیا نباید به مرگ عادت کند. ما نباید به ستم خو بگیریم، وگرنه، فردا نوبت انسانیتِ خود ماست.
انتهای پیام/