به گزارش سرویس چند رسانه ای ساعدنیوز ، هفت کوزه سفالی تدفینی که دو تای آن‌ها به شکل عجیبی بزرگ هستند، به تازگی زیر ریشه‌های یک درخت افتاده در منطقه وارزئا (زمین‌های فصلی دچار سیلاب) در دریاچه کوچیلا در شهرداری فونته‌بوآ کشف شدند. این کوزه‌ها در عمق حدود 40 سانتیمتری دفن شده بودند، شاید زیر بقایای خانه‌های بومیان باستانی. جای قرارگیری و محتوای آن‌ها، اکنون فرضیه‌های دانشگاهی درباره الگوهای سکونت و آیین‌های تدفینی در آمازون را به چالش کشیده است.
مارسیو آمارال، باستان‌شناس میگوید: «اینها جزایر مصنوعی هستند که با استفاده از خاک و قطعات سفال برای بالا بردن زمین و مقاومت در برابر سیلاب‌های فصلی ساخته شده‌اند. این مهندسی پیچیده بومی و شاهدی بر سکونت دائمی و پرجمعیت در گذشته است.»
class="r-img-ratio">>
این کشف به لطف دقت والفردو سرکیرا، یکی از افراد محلی و پرورش‌دهندگان ماهی غولپیکر پیراروکو انجام شد. او اشیای عجیبی را شناسایی کرد که در پی افتادن درخت نمایان شده بودند. این سرنخ منجر به فرستادن یک گروه مشترک پژوهشی به سرپرستی گروه باستان‌شناسی و میراث فرهنگی آمازونی بنیاد IDSM شد، همراه با مشارکت گسترده جامعه محلی.
جایگاه دورافتاده و زمین ناپایدار منطقه ایجاب میکرد سکویی به ارتفاع 3.2 متر از چوب و پیچک‌های محلی ساخته شود تا حفاری ایمن انجام شود. در این کار از ابزاری به نام دتوم برای سنجش لایه‌لایه استفاده شد؛ روشی که به ندرت در چنین ارتفاعی به کار میرود. این فرایند، نقطه عطفی از دید تدارکاتی و فنی بود.
آمارال میگوید: «ما هرگز در چنین ارتفاعی حفاری نکرده بودیم. این کار برای ما به راستی مشارکتی و جدید بود.»
class="r-img-ratio">>
تنوع سفالینه‌ها گواه وجود یک سنت فرهنگی ناشناخته است
پژوهشگران درون کوزه‌ها قطعاتی از استخوان انسان یافته‌اند، همراه بقایای ماهی و لاک‌پشت که ممکن است بخشی از آیین‌های تدفینی بوده و گواه پیوند میان مرگ و خوراک آیینی هستند. جالب اینست که هیچ کدام کوزه‌ها درپوش سفالی نداشتند که به معنای تجزیه شدن تدریجی مواد آلی است.
پس از یک سفر 10 تا 12 ساعته از راه رودخانه، کوزه‌ها با موفقیت به مقر IDSM منتقل شدند. برای این انتقال، از سامانه حفاظتی پیچیده‌ای شامل پلاستیک، گچ باندپیچی‌شده، نایلون حباب‌دار و پایه‌های چوبی استفاده شد. این انتقال موفقیت‌آمیز گواه نقش حیاتی دانش بومی و مهارت‌های سنتی در حفظ میراث فرهنگی است.
نتایج اولیه آزمایشگاه نشان دادند که سفال‌های کشف‌شده تنوع قابل‌توجهی دارند، از جمله قطعاتی که با خاک رس سبز (که در این منطقه نادر است) ساخته شده‌اند و همچنین پوشش‌های زینتی قرمز و نوارهای رنگی. اینها با هیچ یک از سنتهای شناخته‌شده سفال‌سازی آمازون مانند سنت سفال چندرنگ آمازونی، همخوانی ندارند و شاید گواه ریشه‌های فرهنگی مستندنشده در حوزه رودخانه سولیموئنس علیا باشند.
class="r-img-ratio">>
برخلاف باورهای دیرینه دانشگاهی مبنی بر اینکه مناطق وارزئا را تنها محل‌های موقتی برای استفاده فصلی میدانستند، یافتههای جدید از نظریه سکونت‌های بلندمدت و حتی همیشگی در این مناطق حمایت میکنند. بالا بردن مصنوعی زمین، آیین‌های تدفینی پیحیده و تنوع سفال‌ها، همگی گواه فرهنگی پایدار، سازمان‌یافته و سازگار با محیط پویای آمازون هستند.
منبع: فرادید