به گزارش سرویس تاریخ ساعدنیوز، فروش دختران در دوره قاجار از واقعیت‌های کمتر پرداخته‌شده تاریخ اجتماعی ایران است. در اسناد تاریخی، سفرنامه‌ها و نوشته‌های روشنفکران آن دوره، شواهد متعددی از خرید و فروش دختران نوجوان، چه در قالب برده‌داری و چه در قالب واگذاری برای صیغه یا ازدواج اجباری، ثبت شده است.
بر اساس گزارش‌های موجود، در برخی مناطق، خانواده‌های فقیر برای نجات از گرسنگی یا پرداخت بدهی، دختران خود را به افراد متمول یا درباری می‌فروختند. این اتفاق به‌ویژه در نواحی روستایی و مرزی، مانند بلوچستان، ترکمن‌صحرا و کردستان، بیشتر مشاهده می‌شد. در بسیاری از موارد، این واگذاری تحت عنوان صیغه یا ازدواج موقت صورت می‌گرفت، اما ماهیت آن آشکارا معامله‌گرایانه بود.
در شهرهایی مانند تهران، بازارهایی برای خرید و فروش زنان و دختران وجود داشت. به گفته عباس امانت در کتاب قبله عالم، دلالانی با عنوان "واسطه" یا "کنیزفروش" در مکان‌هایی چون بازار حاجب‌الدوله و حوالی مسجد جامع نقش واسطه‌گری داشتند.
ادوارد براون، در سفرنامه‌اش به ایران، و همچنین مورگان شوستر در کتاب اختناق ایران، به نمونه‌هایی از خرید و فروش علنی زنان و دختران در پایتخت اشاره کرده‌اند. ژان باتیست فوریه، پزشک مخصوص فتحعلی‌شاه، نیز در سفرنامه خود به وجود زنان جوانی که در دربار یا خانه‌های اعیان به‌عنوان خدمتکار یا صیغه خریداری می‌شدند اشاره کرده است.
در اواخر دوره قاجار، برخی روشنفکران مانند زین‌العابدین مراغه‌ای در سیاحت‌نامه ابراهیم‌بیگ و طالبوف تبریزی در نوشته‌هایش، این پدیده را به‌عنوان نماد عقب‌ماندگی اجتماعی و بی‌عدالتی طبقاتی نقد کردند. اما روند پایان رسمی این معاملات، با روی کار آمدن حکومت پهلوی و لغو برده‌داری در سال 1307 خورشیدی متوقف شد.