به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز، خرس سیاه آسیایی یکی از گونه‌های آسیب‌پذیر در جهان است که زیرگونه بلوچی، که پراکندگی آن محدود به پاکستان و جنوب شرقی ایران در سه استان هرمزگان، کرمان و سیستان و بلوچستان است زیرگونه‌ای به شدت در معرض خطر انقراض است.
ویژگی‌های ظاهری: طول بدن 130 تا 190 سانتیمتر، طول دم 7 تا 10 سانتیمتر، ارتفاع بدن 90 سانتیمتر، وزن ماده‌ها 50 تا 125 و نر‌ها 100 تا 200 کیلوگرم است. رنگ بدن عمدتا سیاه رنگ با پوزه و گوش‌های روشن‌تر است. مشخصه آن وجود نوار سفید رنگ به شکل هفت روی سینه است. کف رو است. خرس سیاه برای زندگی روی درخت سازگار شده و چنگال‌های تیز دست و پا طوری قرار گرفته‌اند که به بالارفتن او از درخت کمک می‌کنند. روی درخت، شاخه‌ها را زیر خود قرار می‌دهند و از این رو، این نمایه‌های شبه "آشیانه" یکی از نشانه‌های مهم حضور آن‌ها در هر منطقه است.
ویژگی‌های زیستی: معمولا به تنهایی زیست کرده و عمدتا شبگرد است. غذای آن‌ها عمدتا داز، خرما، زیتون، میوه، مواد گیاهی، حشرات، زباله و لاشه بوده و گاهی اوقات حتی به شکار جانوران نیز می‌پردازد. در برخی مناطق طی زمستان در غار‌ها و شکاف صخره‌ها می‌خوابند. اواخر بهار جفتگیری کرده، ولی تخم مانند خرس قهوه‌ای دارای جایگزینی تأخیری می‌باشد. توله‌ها در زمستان به دنیا آمده و معمولا 1 تا 3 می‌باشد. توله‌ها تا 5/1 ماه پس از ترک لانه شیر می‌خورند. حدود 2 سال با همراه با مادر بوده و ماده‌ها در سن 3 سالگی قادر به زادآوری هستند.
زیستگاه و فراوانی: عمدتا در مناطق جنگلی، بخصوص در نواحی تپه ماهوری و کوهستانی زیست کرده و در استان‌های کرمان، هرمزگان و سیستان و بلوچستان با تراکم بسیار پایین یافت می‌شوند.