به گزارش ایرنا، دولت انگلیس برای نخستین بار از زمان آغاز جنگ غزه در اکتبر ۲۰۲۳، با صدور ویزای درمانی برای ۲ کودک فلسطینی از نوار غزه موافقت کرد؛ تصمیمی که به گفته گروه موسوم به «Project Pure Hope» پس از ۱۷ ماه تلاش مستمر، رایزنی‌های فراوان و حمایت کامل مالی از منابع غیردولتی ممکن شد.
این تصمیم اگرچه به‌صورت رسمی تبلیغ نشد، اما اهمیت سیاسی آن در سایه تحولات اخیر غیرقابل انکار است؛ به‌ویژه اینکه تاکنون لندن، در مقایسه با برخی کشورهای اروپایی، رویکردی بسته نسبت به پذیرش آسیب‌دیدگان فلسطینی داشته و حتی در مواردی با انتقادات حقوق‌بشری روبه‌رو بوده است.
۲ کودکی که به نام‌های غنا و رما وارد فرودگاه هیترو شدند، به ترتیب با مشکلات جدی بینایی و گوارشی مواجه‌اند و پزشکان نسبت به فوریت درمان آنان هشدار داده‌اند. هرچند دولت انگلیس اصرار دارد این پرونده را در قالب یک اقدام بشردوستانه فردی تلقی کند و هیچ‌گونه حمایت مالی یا نهاد دولتی به شکل رسمی درگیر آن نشده، اما واقعیت آن است که در فضای فشرده دیپلماتیک کنونی، صدور هر نوع روادید برای شهروندان غزه، به‌ویژه کودکان آسیب‌دیده، واجد بار سیاسی است.
تغییر در رفتار لندن نسبت به پرونده فلسطین، تنها به صدور ویزای پزشکی محدود نمی‌شود. در ماه‌های گذشته، چند تحول مهم دیگر نیز بر پیچیدگی روابط انگلیس با مسئله غزه افزوده‌اند؛ تحولاتی که هر یک به‌تنهایی می‌توانند در حکم نشانه‌ای از تعدیل موضع لندن باشند، اما در کنار یکدیگر تصویری از یک بازنگری ناگزیر را ترسیم می‌کنند.
در پرونده‌ای که بهمن‌ماه سال گذشته رسانه‌ای شد، یک خانواده فلسطینی با استناد به الگوی پذیرش پناهجویان اوکراینی، دریافت اقامت موقت در انگلیس شده را خواستار بود.
دادگاه ابتدا با این درخواست مخالفت کرد، اما در مرحله تجدیدنظر رأی به نفع خانواده فلسطینی صادر شد و این تصمیم نه‌تنها بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌ها داشت، بلکه در پارلمان نیز به مشاجره‌ای جدی میان نخست‌وزیر و رهبر حزب مخالف تبدیل شد. این ماجرا، نخستین نمونه از به‌چالش‌کشیده‌شدن معیارهای دوگانه دولت در قبال پناهجویان و متأثر از فشار افکار عمومی محسوب می‌شود.
از سوی دیگر، اخراج ۲ نماینده پارلمان انگلیس از سرزمین‌های اشغالی فلسطینی توسط رژیم صهیونیستی، شکافی بی‌سابقه میان نهاد قانون‌گذاری لندن و رژیم اسرائیل پدید آورد. این اقدام که به بهانه دیدار نمایندگان با نهادهای مدنی فلسطینی صورت گرفت، واکنش تند جناح‌های مختلف سیاسی در انگلیس را در پی داشت و دولت انگلیس را در موقعیت دشواری قرار داد. هرچند لندن در سطح رسمی موضع‌گیری صریحی اتخاذ نکرد، اما فضای عمومی حاکی از تزلزل در روابط سنتی با تل‌آویو است.
در کنار این تحولات، نباید از سفر مخفیانه وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی به لندن نیز غافل شد؛ سفری که بدون اعلام رسمی، بیانیه مشترک یا پوشش خبری انجام شد و رسانه‌های مستقل از آن به‌عنوان تلاشی برای کنترل بحران مشروعیت رژیم صهیونیستی در اروپا یاد کردند. این در حالیست که سفر رسمی نخست‌وزیر تشکیلات خودگردان فلسطین به لندن و دیدار علنی با نخست‌وزیر انگلیس تصویری متفاوت از توازن دیپلماتیک لندن در قبال طرف‌های درگیر ارائه کرد.
در مهم‌ترین موضع‌گیری رسمی ماه‌های اخیر، دولت انگلیس همراه با فرانسه و آلمان در قالب تروئیکای اروپایی، بیانیه‌ای منتشر کرد که در آن استفاده رژیم صهیونیستی از کمک‌های بشردوستانه به‌عنوان ابزار فشار سیاسی به صراحت محکوم و بر ضرورت برقراری فوری آتش‌بس تأکید شد. این بیانیه، چه از منظر لحن و چه محتوا، نقطه عطفی در سیاست اروپا نسبت به غزه ارزیابی می‌شود.
مجموعه این تحرکات، نشان می‌دهد که دولت انگلیس، اگرچه با احتیاط و بدون اعلام تغییر رسمی در سیاست خارجی، اما در عمل به‌دنبال متعادل‌سازی موضع خود در برابر جنگ غزه است. این چرخش نه از موضع ابتکار و شجاعت سیاسی، بلکه بیشتر از سر استیصال و در پاسخ به فشار افکار عمومی داخلی، نهادهای حقوق بشری و تغییر توازن در روابط فراآتلانتیکی صورت می‌گیرد.
هرچند لندن همچنان از محکوم‌کردن صریح جنایات وحشیانه رژیم صهیونیستی در غزه خودداری می‌کند و کماکان در بسیاری از موارد جانب‌دارانه رفتار می‌کند، اما مجموعه رویدادهای اخیر را می‌توان نشانه‌هایی از بازتعریف آرام موضع دولت کارگر نسبت به مسئله فلسطین دانست.
کارشناسان معتقدند که دولت حزب کارگر در حال حرکت به‌سمت نوعی سیاست واقع‌گراتر و محتاطانه‌تر در قبال بحران غزه است؛ سیاستی که شاید هنوز با تغییر موضع علنی همراه نباشد، اما در عمل از تبعیت کامل از خواسته‌های رژیم صهیونیستی فاصله گرفته است و می‌کوشد با تعدیل رفتار، خود را از تبعات فزاینده این جنگ ناعادلانه برهاند.
