به گزارش همشهری‌آنلاین، بعضی واکنش‌ها به قهرمان‌نشدن پرسپولیس در لیگ امسال به‌معنای واقعی کلمه «آخرالزمانی» بود؛ طوری که انگار آسمان به زمین آمده و قرمزها تحت هر شرایطی هر فصل باید اول شوند. طبیعی است که اشتباهات و عملکرد ضعیف مدیران، مربیان و بازیکنان پرسپولیس را نباید نادیده گرفت و اصلا راه اصلاح و ترقی در همین اشراف بر نقاط ضعف است، با این حال هیچ تیمی در جهان نمی‌تواند همیشه قهرمان باشد و از این دیدگاه، دنیا هم برای پرسپولیس به آخر نرسیده است. نکته بامزه‌تر اما آنجاست که باشگاهی مثل سپاهان در همین فصل تقریبا عملکردی به بدی پرسپولیس به جا می‌گذارد، اما حتی یک‌صدم این تیم تحت فشار قرار نمی‌گیرد! بحث بر سر این است که خیلی اوقات سرزنش‌ها (درست مثل ستایش‌ها) به‌شکلی اغراق‌شده نصیب سرخابی‌های پایتخت می‌شود و خوبی و بدی بقیه به آن اندازه مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
سپاهانی که روز شنبه با شکست برابر ملوان از جام حذفی کنار رفت، امسال هم تیم فوق‌العاده پرهزینه و پرستاره‌ای بسته بود. اصلا یکی از دلایل حملات پرسپولیسی‌ها به مدیرعامل‌شان یعنی رضا درویش این بود که چرا دوئل‌های نقل‌وانتقالاتی بر سر جذب مهدی لیموچی و جواد آقایی‌پور را به سپاهان باخته است. تازه آنها در خط حمله بازیکنانی مثل کاوه رضایی، رضا اسدی، رضا شکاری و... را در اختیار داشتند و سوپراستارهای خارجی همچون انزونزی، ابوبکر کامارا، برایان دابو و بعدتر وسام بن‌یدر گرانقیمت و جنجالی را هم نباید از یاد برد. با همه اینها، سپاهان در لیگ دوم می‌شود و پرسپولیس سوم؛ آیا این تفاوت خیلی زیاد است؟ در مسابقات حذفی هم سپاهان با وجود عبور از پرسپولیس در مسابقه‌ای که میزبان بود و تیم حریف هم ۱۰نفره شد، نهایتا حتی به نیمه‌نهایی نرسید. این فاصله چطور؛ خیلی کهکشانی است؟
شاید تنها مزیت این فصل سپاهان نسبت به پرسپولیس، آن بردهای سریالی و البته فتح سوپرجام بوده باشد. در غیر این صورت اگر پرسپولیس در لیگ نخبگان آسیا و در مصاف با غول‌هایی مثل الهلال و الاهلی عربستان ناکام بود، سپاهان از سطح دوم آسیا اوت شد و آنجا زورش به الوحدات اردن هم نرسید. فراموش نکنیم ناکامی در فتح لیگ امسال، حسرت سپاهان در قهرمانی لیگ را دقیقا ۱۰ساله می‌کند؛ یک دهه افسوس، با وجود هزینه‌های هنگفت و غیرقابل تصور. با این حال آنها خوشبخت هستند که کمترین انتقادی تحمل نمی‌کنند!
