به گزارش همشهری آنلاین، رامین مهمان‌پرست، سخنگوی اسبق وزارت امورخارجه ایران: مذاکرات جاری میان جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا، واجد ابعاد و ظرایف گوناگونی است که هریک از منظری جداگانه قابل واکاوی است. آنچه مسلم است، هم ایران و هم آمریکا در پی دستیابی به توافقی استوار و پایدارند؛ توافقی که بتواند بستر مناسبی برای صلح، ثبات و همکاری‌های مؤثر در غرب آسیا فراهم آورد. به دیگر سخن، منافع تهران و واشنگتن، و به تبع آن اروپا، در اجتناب از شعله‌ور شدن آتش جنگ نهفته است و هیچ یک خواهان آن نیستند که منطقه بیش از این در کام آشوب و بحران فروغلتد.
با این حال، نمی‌توان انکار کرد که در این میان، گروه‌هایی در آمریکا، همچون جناح‌های تندرو، و نیز رژیم صهیونیستی، در کنار اپوزیسیون ویرانگر ایرانی نظیر سازمان منافقین، با تمام قوا می‌کوشند تا فضای تنش را تداوم بخشند و حتی وقوع جنگ را به مثابه فرصتی مطلوب قلمداد کنند. با وجود این تلاش‌ها، اصل بنیادین آن است که دو دولت ایران و آمریکا، در سطوح تصمیم‌گیری کلان، به دنبال مدیریت بحران و پرهیز از درگیری مستقیم‌اند.
از منظر تهران، حفظ اصول، خطوط قرمز و عزت ملی غیرقابل مصالحه است. در عین حال، جمهوری اسلامی آمادگی دارد که در چارچوب دیپلماسی، دغدغه‌های طرف مقابل درباره برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای خود را رفع کند، به گونه‌ای که ضمن پایبندی به معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (ان‌پی‌تی) و بهره‌گیری از مزایای همکاری با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، زمینه برای لغو تحریم‌ها و گشایش اقتصادی فراهم گردد.
در سوی دیگر، آمریکا به‌ویژه در دوران ریاست جمهوری دونالد ترامپ، بر آن است تا هزینه‌های حضور نظامی خود در مناطق بحران‌خیز را به حداقل برساند. از جنگ فرسایشی در اوکراین گرفته تا منازعات جاری در غزه، همگی فشار مالی و سیاسی فزاینده‌ای بر واشنگتن تحمیل کرده‌اند. بر همین اساس، اولویت راهبردی آمریکا، تمرکز بر رقابت با چین و مدیریت منابع داخلی است، و از این رو، ورود به بحران‌های جدید، خصوصاً در خاورمیانه، در دستور کار آنان نیست.
ایران و آمریکا، هر دو، مایل‌اند که مذاکرات کنونی به نتایجی ملموس و سریع بینجامد و از گرفتار شدن در دام بی‌ثمر «مذاکره برای مذاکره» پرهیز شود. در همین راستا، تهدیدات نظامی‌ای که گاه در خلال مذاکرات مطرح می‌شود، بیشتر کاربرد روانی و تبلیغاتی دارد تا عزم جدی برای درگیری، و تحلیل این موضع‌گیری‌ها مستلزم نگاهی هوشمندانه به صحنه سیاست بین‌الملل است.
