به گزارش همشهری آنلاین، شکل‌گیری این روستا قصه خودش را دارد. معمولا تهرانی‌ها فارغ از قصه هویتی و تاریخچه‌اش، این محله زیبا را سرآغاز یکی از مسیرهای محبوب کوهنوردی و تفرجگاهی می‌شناسند.
روایت‌های متعددی از علت نامگذاری درکه وجود دارد؛ روایت‌هایی که برخی معتبر و برخی تنها به حدس و گمان شبیه است. برخی معتقدند وجه تسمیه نام درکه از دَرِ مخفف دره و که علامت صغیر به‌معنای دره کوچک است، چراکه روستای درکه در یکی از مسیرهای ورودی به کوه‌های البرز مرکزی و در دل دره‌های اطرافش قرار گرفته است.
برخی گفته‌اند واژه درکه از «درگ» گرفته شده و به «درگه» و سپس به «درکه» تغییر نام داده است. آن روزها که هنوز درکه حال‌وهوای یک روستا را در شمال تهران داشت و هر زمستان برف سنگین در کوچه‌های روستا و دره‌های اطرافش می‌بارید، ساکنان روستا برای رفت‌وآمد در کوچه‌ها و زمین‌های اطراف از کفشی به نام درگ استفاده می‌کردند. پهنای کف این کفش از کفش‌های معمولی بیشتر بود و از فرو رفتن پاها در برف جلوگیری می‌کرد. اما این روایت برای نامگذاری درکه اعتبار زیادی ندارد و محتمل این است که درکه به‌معنای دره‌چه یا دره کوچک باشد.
ساکنان اولیه این ده باغداران و کشاورزان بوده‌اند ولی از زمانی که امامزاده سیدمحمد والی(ع) به این روستا آمد، روزانه به تعداد اهالی افزوده شد. کشف سنگ‌های قبور، تنورهای قدیمی و هاون‌های سنگی تراش‌خورده هنگام خاکبرداری و ساخت بنای امامزاده و جاری بودن چشمه آب در شمال بقعه متبرکه نشان از زندگی اهالی درکه در اطراف امامزاده دارد. هفت‌حوض، جنگل و آبشار کارا، آبشار جوزک، پلنگ جوزک، پلنگچال، آب سپید و هفت‌چشمه از معروف‌ترین جلوه‌های طبیعت زیبای دره درکه هستند.
