به گزارش همشهری آنلاین، فیلم های خمیازه بزرگ، اولین ساخته علی‌یار راستی و فیلم شیفتگی به کارگردانی علی زمانی عصمتی به جرگه فیلم هایی پیوستند که به مدت ها در انتظار اکران بودند، اما پیش از آن که روی پرده بروند، به شکل قاچاق منتشر شدند.
خمیازه بزرگ با بازی صابر ابر، مهین صدری و مهرداد ضیایی اسفند ماه سال گذشته توانست جایزه ویژه داوران جشنواره برلین را در بخش مواجهه دریافت کند. اما در ایران به نمایش درنیامد. فیلم در باره شخصیتی به نام بیت الله است که مردی مذهبی است و در خواب دیده که جعبه ای از سکه های طلا در انتهای یک غار انتظارش را می‌کشد. او باور دارد این سکه ها یک معجزه هستند و می خواهد آنها را پیدا کند. اما او این سکه‌ها را حلال نمی‌داند.
شیفتگی را هم علی یار راستی سال ۹۲ ساخته و تنها اکرانش هم در جشنواره همان سال بوده است. نکته جالب در باره این فیلم بازی رویا تیموریان در نقشی مردانه است. او سال ها زنانگی اش را فراموش کرده و با هیبتی مردانه زندگی می کند تا این که پس از آشنایی با یک موزیسین جوان به نام غوغا و کمک به او برای رفع گرفتاری اش خود دچار تغییر می‌شود.
چرخه قاچاق فیلم ها مدت هاست ادامه دارد و فیلم هایی که راه به پرده نمی برند یا حتی امید ضعیفی برای اکرانشان وجود دارند، به شکل قاچاق و در سایت ها و صفحه های مجازی مختلف منتشر می شوند. آخرین این فیلم ها، کاناپه کیانوش عیاری بود که ساخته ۱۳۹۵ است و به جز یکی دو اکران محدود هیچوقت روی پرده نرفت تا این که به تازگی نسخه قاچاق آن منتشر شد. مشکل این فیلم البته استفاده از کلاه گیس برای بازیگران خانم بود که باعث شد اجازه اکران پیدا نکند. پیش از آن هم البته چند فیلم مطرح بدون مجوز منتشر شدند. مثل برادران لیلا ساخته سعید روستایی که راه به اسکار هم برد، اما در ایران اجازه اکران نیافت تا در نهایت نسخه قاچاق آن دیده شد. همینطور تفریق مانی حقیقی که با بازی ترانه علیدوستی و نوید محمدزاده در باره زوجی بود که شمایلی بسیار به هم شبیه داشتند. این فیلم هم نتوانست راه به اکران ببرد و مدتی بعد در فضای مجازی و بی اجازه منتشر شد. نمونه دیگر باز فیلمی است با بازی نوید محمدزاده که اگر اکران می شد، حتما جایزه بازیگری را برای او به همراه داشت. شب، داخلی، دیوار، ساخته وحید جلیلوند فیلمی متفاوت در سینمای ایران بود باز هم به مجوز اکران دست پیدا نکرد و پس از مدتی قاچاق شد. این روند در حالی ادامه دارد که حتی یک سکانس از فیلمی مثل فسیل با یک سال اکران، به طور قاچاقی از پرده ضبط و منتشر نشد.
