به گزارشهمشهری آنلاین با این حال، این نوع وام، ریسک‌هایی را هم برای بانک‌ها (یا سایر مؤسسات وام‌دهنده) و هم برای وام‌گیرندگان به همراه دارد که در ادامه به آنها می‌پردازیم:
مهم‌ترین ریسک برای بانک‌ها، احتمال عدم بازپرداخت وام توسط وام‌گیرنده است. در وام‌های سنتی، ضامن به‌عنوان یک پشتوانه مالی عمل می‌کند و درصورت پرداخت‌نکردن وام توسط وام‌گیرنده، مسئولیت بازپرداخت بر عهده ضامن خواهد بود. در وام‌های بدون ضامن، این پشتوانه وجود ندارد و در نتیجه ریسک نکول افزایش می‌یابد.
برای کاهش ریسک نکول، بانک‌ها باید از سیستم‌های اعتبارسنجی دقیق‌تر و جامع‌تری استفاده کنند. این سیستم‌ها باید بتوانند به‌طور دقیق ریسک اعتباری متقاضیان را ارزیابی کنند. هرگونه نقص در سیستم اعتبارسنجی می‌تواند منجر به افزایش تعداد وام‌های معوق و زیان مالی برای بانک شود.
در وام‌های بدون ضامن، رتبه اعتباری فرد اهمیت بسیار زیادی پیدا می‌کند. هرگونه سابقه بدحسابی، تأخیر در پرداخت اقساط وام‌های قبلی یا وجود چک برگشتی می‌تواند منجر به رد درخواست وام یا دریافت وام با شرایط نامناسب‌تر (مانند نرخ سود بالاتر) شود.
از آنجا که در این نوع وام، ضامنی وجود ندارد، بانک‌ها برای جبران ریسک خود، ممکن است جریمه‌های سنگین‌تری را برای تأخیر در پرداخت اقساط درنظر بگیرند.
عدم وجود ضامن و مسئولیت مستقیم بازپرداخت وام که بر عهده خود وام‌گیرنده است، می‌تواند فشار روانی بیشتری را بر او تحمیل کند.
درصورت عدم بازپرداخت وام بدون ضامن، رتبه اعتباری فرد به‌شدت آسیب می‌بیند و این امر می‌تواند دریافت وام‌های بعدی از سایر بانک‌ها و مؤسسات مالی را برای او دشوارتر کند.
درصورت عدم بازپرداخت وام، بانک می‌تواند اقدامات قانونی را برای وصول مطالبات خود انجام دهد که می‌تواند منجر به مشکلات حقوقی و مالی جدی برای وام‌گیرنده شود.
