به گزارش همشهری آنلاین، قدیم‌ها خودروها پخش‌صوت یا رادیو نداشتند؛ به همین دلیل اغلب راننده‌ها سعی می‌کردند با خوش‌وبش و نقل روایت‌های جالب به‌نحوی با مسافران ارتباط بگیرند تا اینکه به مرور زمان راننده‌ها یا شوفرهای خوش‌صدا شروع کردند به آوازخوانی در طول مسیر که در ماشین دودی هم انجام می‌شد. بنابراین خواندن تصنیف‌هایی کوچه‌بازاری مانند ترانه معروف «ماشین مشدی ممدلی، نه بوق داره نه صندلی» و «از قندوشکر ساخته‌ام جوجه خروس، آقایان یکی یه دونه خروس» و... در هنگام سفر رواج پیدا کرد.
وقتی شوفرهای تهرانی خواننده بودند
با عجین‌شدن خودرو در زندگی روزمره مردم و جمع‌شدن بساط درشکه‌چی‌ها از خیابان‌های تهران، اغلب راننده‌ها برای جلب مشتری بیشتر و بازارگرمی سعی می‌کردند از ترفندهای مختلفی استفاده کنند.
مطالب مرتبط
- شب پر ماجرای پرسپولیس/ دو خرید امضا کردند، دو نفر دیگر در راه هستند
- از خطرناکترین محله اسرائیل چه میدانید؟
- نخستین راکتور هسته ای ایران چه ویژگی هایی داشت؟
- چرا اندازه دور کمر با افزایش سن، بیشتر میشود؟
- چلنگر دوست دارد «میگ میگ» باشد
- تیپ زننده ی مه لقا باقری// تا دید کسی دور و برش نیست جوگیر شد
- پیروزی دوباره ریور در سوپرکلاسیکوی داغ
- آخرین وضعیت روند عملیات اطفای حریق حادثه آتش سوزی بندر شهید رجایی
