به گزارش تجارت نیوز، سیاوش شکریان، وکیل دادگستری در کانادا در بخشی از گفت‌وگو با تجارت‌نیوز در پاسخ به این سوال که آیا نظام پارلمانی مناسب کشوری چون کانادا است، می‌گوید:

من فکر نمی‌کنم نظام پارلمانی کانادا در طراحی مشکلی داشته باشد. در طراحی خیلی هم خوب است و می‌تواند کارآمد هم باشد. مشکل در اجرایش است.

قانون نظام پارلمانی کانادا مشکلی ندارد مجریان کاربلد نیستند

*یعنی گزینه‌هایی که برای انتخابات می‌آیند نمی‌توانند قانون نظام پارلمانی را به نحو احسنت اجرا کنند؟

قانون نظام پارلمانی یک بستر است که ما در آن بازی می‌کنیم. قانون نظام پارلمانی به ما می‌گوید که یک پارلمان است و شما یک طرف و دیگری در طرف دیگر و هر کس اکثریت را به دست آورد دولت را تشکیل می‌دهد. مثلاً در نظام آمریکا مجریه از مقننه جداست. اینجا مجریه ما از دل مقننه بیرون می‌آید. یعنی آنهایی که قانون‌گذار می‌شوند دولت را انتخاب می‌کنند. اگر تئوری دموکراسی را نگاه کنید این سیستم هم نکات خوب و هم نکات بد در مقایسه با سیستم ریاست‌جمهوری دارد. من فکر نمی‌کنم بحث ما در کانادا این باشد که ما بی‌خیال نظام پارلمانی شویم چون این سیستم از نظر طراحی کار نمی‌کند! این نظام خوب است، طراحی‌های خیلی بدتر هم ممکن است در عمل کار کند. مشکل این است که شما در کانادا از تمام پتانسیل‌هایی که این طراحی به شما می‌دهد استفاده نمی‌کنید.

یک مثال خیلی ساده بزنیم تا موضوع روشن شود. شما به عنوان خبرنگار همین فردا وب‌سایت حزب لیبرال را مورد ارزیابی قرار دهید و به دنبال این موضوع باشید که نماینده حزب لیبرال شوید یا همین کار را با حزب محافظه‌کار و یا با حزب ان‌دی‌پی انجام بدهید. در دنیای 2025 و با وجود همه اتفاقات نوآورانه‌ای که در همه حوزه‌ها افتاده، وقتی که به حوزه سیاسی می‌نگریم می‌بینیم همان روندی است که 80 سال پیش هم بوده است.

این تیتر خبرهاست. حزب محافطه‌کار را ببینید که چند نماینده‌اش را به قدرت رساند و مجددا از دور خارج کرد. در چند حوزه مختلف، ما همانگونه که تیتر خبرها را می‌خواندیم می‌دیدیم که فردی (ایرانی‌تبار) اعلام کرده بود که می‌خواهم نماینده حزب محافظه‌کار باشم و در آن روند مسابقه قرار گرفته و البته با موفقیت هم از امتحان بیرون آمده بود اما بعد گفت که قانون بازی که اینها گذاشته‌اند تا من نماینده‌شان باشم عادلانه نیست و از دور خارج شد. در همین شهر تورنتو تا همین یک هفته قبل، نماینده حزب محافظه‌کار عکس نداشت که من صورت طرف را ببینم. چه رسد به اینکه بخواهم اینستاگرام و یا صفحه لینکدین او را ببینم.

اما در مورد نظام پارلمانی که مورد سوال شما بود معتقدم که این نظام در دیزاین نظام، بسیار درست و اصولی است. ما 338 نماینده داریم و این نماینده‌ها وظیفه دارند که در منطقه خودشان با افراد آشنا شوند و مشارکت آنها را بخرند و بعد جلوتر آمده و دولتی تشکیل داده و این دولت مملکت را اداره کند، اما در عمل اینطور نیست. از من رأی‌دهنده کانادایی انتظار دارد که کارنی را ببینم و بعد آنجایی که زندگی می‌کنم به فردی که نماینده حزب لیبرال‌ها یا قرمزها است رای دهم. چرا؟ چون آدم اوست. این چه دموکراسی است؟ یا به پالیو نگاه کنم و در شهر خودم به نماینده آبی‌ها رأی دهم. آبی که مثلاً تا همین یک هفته قبل صفحه‌اش عکس نداشت. این همان شکستگی دموکراسی است. اگر قرار بود من یک نفر را ببینم و به او رأی بدهم که یک سیستم ریاست‌جمهوری باید باشد. حداقل من با وجدان خودم راحتم و می‌گویم که اگر وجدان من می‌گوید به پالیو رأی بده، رأی می‌دهم. اما من نمی‌توانم به بهانه این کاندیدا به فرد دیگری رأی بدهم که اصلاً نه می‌شناسم و نه کار و فعالیتی کرده است.

متن و ویدئو کامل گفت‌وگوی علی سیاوش شکریان با تجارت‌نیوز را اینجا بخوانید و ببینید.