یک فیلم تاریخی از محمود احمدی نژاد: از بازخوانی "سطح توهم" تا هشداری برای امروز ایران

این مهملات پوچ را که رئیس جمهور وقت ایران، سال ها می گفت و کشور را درگیر بزرگ ترین بحران اقتصادی با تبعات جبران ناپذیر سیاسی و اجتماعی کرد، ببینید و بشنوید: "(با اشاره به تحریم های ایران و تمسخر آن) آقا تحریم کردیم، تحریم های فلج کننده ؛ حالا احترام مجلس اجازه نمی ده به زبون خودشون جوابشون رو بدم!

تحریم های فلج کننده! هی نشستند نوشتند، یک صفحه ، دو صفحه ، 10 صفحه 50 صفحه ؛ به خیال خودشون از اون ور، یک عده ای رو هم وادار کنن از این ور که ای وای، خطر است، خطر است، بحران است، بپایید، چرا ماجراجویی می کنید؟
جلوشون وای می ایستیم می گم ماجراجویی، گفت و گو می کنیم می گن سازش! ما در جلسه ای، کارگروهی است که از چند سال قبل تصمیم می گیرد راجع به تحریم ها؛ دو سه تا تصمیم گرفتیم می خوام خدمت شما بگم: اولین تصمیم اینه که ما می خوایم از این تحریم ها استفاده کنیم برای گسترش تولیدات داخلی و جهانی شدن تولیدات ایرانی، این یک.
دو ؛ از این کار زشتی که اینا کردن استفاده کنیم برای برپایی یک نظم و یک نظام جدید اقتصادی در جهان. و سه؛ حالا که دشمن گاردش رو باز کرده و موانع رو برداشته اومده می خواد به ما ضربه بزنه، به فضل الهی بهش ضربه بزنیم."

این ها را محمود احمدی نژاد نه در اولین روزهای دولتش، که بعد از 4 سال تجربه ریاست جمهوری می گوید؛ در مرداد 1388 ؛ زمانی که دلار 980 تومان بود؛ 82 برابر ارزان تر از امروز! بله! 82 برابر!

دو حالت بیشتر متصور نیست: یا این فرد بعد از 4 سال ریاست جمهور واقعا هنوز نمی فهمید که تحریم های اقتصادی سازمان ملل و امریکا و اروپا برای نه فرصتی برای اقتصاد که ضربه مهلک بر پیکره هر اقتصادی است و ملتی را به خاک سیاه می نشاند. و واقعاً نمی فهمید وقتی کشورت تحریم شود، نه می توانی توسعه پایدار داشته باشی و نه تولید قابل اعتنا در کلاس جهانی، چه رسد به این که به قول او بتوانیم در سایه تحریم ها، تولیدات ایران را جهانی کنیم! (سطح توهم را می بینید؟!)

فرض دوم این است که می دانسته که چه دارد بر سر کشور می آورد که عجالتا به همین میزان بسنده می کنیم. (شاید دهها سال بعد، اسناد امروز که آن زمان تاریخی شده اند منتشر شوند و نسل آن زمان ایران پی به واقعیت ها ببرند.)

راستی آقای احمدی نژاد که 8 سال دولت را در اختیار داشتی! چه خبر از نتیجه تصمیماتی که در آن کارگروه کذایی گرفتید؟ توانستید تولیدات داخلی را گسترش دهید یا دومینوی تعطیلی کارخانه یا تبدیل آنها به مونتاژکاری برای چین را آغاز کردید؟ این یک.
دو ؛ بعد از کار زشتی که تحریم گران کردند، توانستید نظم و نظام جدید اقتصادی در جهان برپا کنید؟ آدرس این نظام جدید اقتصادی که مصوبه آن کارگروه بوده کجاست؟

و سه؛ دشمن که گاردش را باز کرده بود، توانستید از همان جا به او ضربه بزنید؟ دقیقا چه ضربه ای به دشمن تحریم گر زدید؟ اصلاً ضربه زدید؟ و البته احتمالاً ضربه زدن را با ضربه خوردن قاطی کرده اید چون این اقتصاد و معیشت ملت ایران است که زخمی شده و درد می کشد و الا تحریم کننده ها که دارند زندگی شان را می کنند؟

البته انتظار پاسخ نداریم چون این سوال ها خودشان، جواب اند؛ همان زمان هم بر عاقلان مشخص بود که دارد بداهه سرایی می کند تا وقت سخنرانی اش تمام شود و الا کدام فکر و کدام تصمیم و اصلاً این هایی که گفت، در کجای دنیا و حتی در خود ایران، نام شان "تصمیم" است؟

فقط خواستیم دو چیز را یادآوری کنیم: اول این که چطور به جای کشورداری، انشاء می خواندند و چطور به جای استناد به عدد و رقم و آمار و نمودار و واقعیت، شعر می بافتند و تحویل ملت می دادند و نتیجه هم شد همینی که می بینیم.
اگر تاریخ و تجربیات آن را ولو تاریخ همین 20 - 10 سال اخیر را فراموش کنیم، محکوم به تکرار بی پایان خطاهایمان خواهیم بود.

احمدی نژاد در حال تعریف ماجرای تخیلی و دروغین هاله نور برای آیت الله جوادی آملی

و دوم این که اگر نتیجه توهمات سال 1388 را در سال های بعد و از جمله در همین امروز می بینیم که کل نظام بسیج شده که با آمریکا مذاکره کند تا بلکه بتواند تحریم های فلج کننده را بردارد، توهمات امروز نیز نتایج مشابهی را در فرداهای این کشور به بار خواهد آورد. هر چند که نیکبختانه، امروز در سطح کلان مدیریتی کشور، خبری از توهمات احمدی نژادی نیست ولی هنوز متوهمانی چون او در ساختارهای قدرت حضور دارند و می کوشند کشور را از ریل عقلانیت به ریل شعار و توهم ببرند.
باید با طناب تدبیر و چاشنی قاطعیت، اینان را که یا متوهم اند، یا کاسب یا نفوذی، سر جایشان نشاند و ملتی را که هزاران سال در سایه تعقل و تدبر زیسته و خود را به هزاره سوم رسانده است، از دست شان نجات داد.

مردم ایران، علّاف و عبد و عبیدِ "توهم، تجارت یا خیانت" امثال احمدی نژاد نیستند. هر چه کشیده اند بس است و نفسی تازه و روزگاری نو می خواهند و این، حق مسلم شان است.