سگویت (SegWit) چیست؟ راهکاری هوشمندانه برای بهبود شبکه بیت کوین

در دنیای پرتلاطم ارزهای دیجیتال، بیت کوین همواره با چالش محدودیت مقیاس‌پذیری و امنیت تراکنش‌ها دست و پنجه نرم کرده است. سگویت (SegWit) یا Segregated Witness که در سال ۲۰۱۷ معرفی شد، یک راه‌حل هوشمندانه برای این مشکلات بنیادی ارائه داد. این نوآوری انقلابی با تفکیک داده‌های امضای دیجیتال از بدنه اصلی تراکنش‌ها، نه تنها مشکل انعطاف‌پذیری تراکنش‌ها را برطرف کرد، بلکه با افزایش ظرفیت بلاک‌ها، سرعت و کارایی شبکه بیت کوین را به طور چشمگیری بهبود بخشید.

در این مقاله جامع، خوانندگان با ساختار تراکنش‌های بیت کوین، چالش‌های مقیاس‌پذیری آن و راه‌حل نوآورانه سگویت آشنا خواهند شد. از انواع آدرس‌های سازگار با سگویت تا فهرست کیف‌پول‌ها و صرافی‌های پشتیبانی‌کننده آن را خواهید شناخت و درک خواهید کرد چرا این فناوری با وجود مخالفت‌هایی، مسیر آینده بیت کوین را تغییر داد. با ما همراه باشید تا یکی از مهم‌ترین پیشرفت‌های دنیای ارزهای دیجیتال را کشف کنید.

سگویت چیست؟

سگویت (SegWit) در ساده‌ترین بیان، یک روش هوشمندانه برای بازسازی ساختار تراکنش‌های بیت کوین است. تصور کنید هر تراکنش بیت کوین مانند یک نامه است که دو بخش دارد: محتوای اصلی (مبلغ و آدرس‌ها) و امضای فرستنده. سگویت با جداسازی بخش امضا (شاهد) از بدنه اصلی تراکنش، مانند این است که امضای نامه را به جای متن اصلی، در یک برگه جداگانه قرار دهیم. این جداسازی ساده، فضای بیشتری در هر بلاک ایجاد می‌کند و امکان دستکاری تراکنش‌ها را کاهش می‌دهد.

این فناوری که در آگوست ۲۰۱۷ به شبکه بیت کوین اضافه شد، در واقع یک سافت فورک است – یعنی تغییری که با نسخه‌های قبلی شبکه سازگار است. با این ارتقا، حجم داده‌هایی که می‌توانند در هر بلاک ۱۰ دقیقه‌ای بیت کوین جای بگیرند، از حداکثر ۱ مگابایت به حدود ۴ مگابایت افزایش یافت. نتیجه این تغییر، افزایش تعداد تراکنش‌های قابل پردازش در هر بلاک و کاهش کارمزد تراکنش‌ها بود.

مهم‌ترین دستاورد سگویت، حل مشکل «انعطاف‌پذیری تراکنش» است – نقصی که به افراد اجازه می‌داد شناسه تراکنش را بدون تغییر محتوای آن تغییر دهند. این مشکل مانع توسعه فناوری‌های پیشرفته‌تر مانند شبکه لایتنینگ بود. با حل این مسئله، سگویت راه را برای راه‌حل‌های مقیاس‌پذیری لایه دوم هموار کرد که امروزه برای تراکنش‌های سریع و کم‌هزینه بیت کوین ضروری هستند. به همین دلیل است که بسیاری از متخصصان، سگویت را یکی از مهم‌ترین پیشرفت‌های فنی در تاریخ بیت کوین می‌دانند.

تراکنش‌های بیت کوین چگونه کار می‌کنند؟

فرض کنید آلیس می‌خواهد تعداد مشخصی بیت کوین برای باب ارسال کند. سیستم تراکنش در بیت کوین چگونه کار می‌کند؟ تراکنش‌های بیت کوین بسیار متفاوت از تراکنش‌ ارزهای فیات هستند. اگر آلیس بخواهد ۲ دلار به باب بدهد، او ۲ دلار را به صورت فیزیکی از کیف پولش بر می‌دارد و آن را به باب می‌دهد؛ اما در بیت کوین اوضاع متفاوت است. شما به صورت فیزیکی بیت کوینی در اختیار ندارید، تاریخچه تراکنش‌ها تنها مدرکی است که نشان می‌دهد شما بیت کوین دارید.

دو نکته مهمی دیگری که باید در رابطه با تراکنش‌های بیت کوین بدانید:

۱. صحت‌سنجی و تایید تراکنش‌ها توسط استخراج‌کنندگان انجام می‌شود. آن‌ها در عوض ارائه چنین خدماتی پاداش استخراج و کارمزد تراکنش دریافت می‌کنند.

۲. هنگامی که بحث در رابطه با ارز فیات است، شما دقیقا به خاطر ندارید که چگونه و از کجا آن را به دست آورده‌اید. اگر دوست دارید می‌توانید امتحان کنید. کیف پول خود را باز کنید و تمام اسکناس‌ها و سکه‌های آن را بیرون بریزید. حالا آیا دقیقا می‌توانید بگویید که منشا این پول‌‌ها از کجا بوده است؟ احتمالا نمی‌توانید. اما در ارزهای دیجیتال با بلاک چین عمومی این‌گونه نیست؛ تاریخچه تراکنش‌ها برای شما مشخص خواهد بود.

خب، حالا بیایید تراکنش بیت کوینی که بین آلیس و باب در جریان است را با دقت بیشتری مورد بررسی قرار دهیم. این تراکنش دو قسمت دارد، ورودی و خروجی.

ورودی تراکنش (Input)

برای این‌که چنین تراکنشی اتفاق بیافتد، آلیس باید بیت کوین‌هایی که از تراکنش‌های قبلی دریافت کرده است را در اختیار داشته باشد. اگر خاطرتان باشد، پیش‌تر گفتیم که در بیت کوین، به دلیل داشتن تاریخچه تراکنش شما حساب تک تک سکه‌های خود را خواهید داشت.

به این ترتیب، فرض کنید که آلیس باید از تراکنش‌هایی که ما آن‌ها را با نام‌های (TX(1) ،TX(۰ و (TX(2 مشخص کرده‌ایم، بیت کوین بردارد. این سه تراکنش با هم جمع خواهند شد و ورودی تراکنش جدید را که (TX(Input نام دارد، تشکیل می‌دهند.

خب، این فعل و انفعالات بخش ورودی تراکنش بود. حالا بیایید بببینیم که در سمت خروجی چه اتفاقی می‌افتد.

خروجی تراکنش (Output)

خروجی، اساسا تعدادی بیت کوین‌های تراکنش جدید و تراکنش برگردان (Change) خواهد بود که به خود آلیس برگشت داده می‌شود. این تغییرات به مقادیر ورودی آلیس برای تراکنش‌های بعدی‌اش تبدیل می‌شود.

حالا، این یک تراکنش بسیار ساده است که جدای از تغییرات، تنها یک خروجی دارد. البته برخی تراکنش‌ها می‌توانند چندین خروجی داشته باشند. این همان چیدمان اصلی تراکنش است. برای این‌که تمام این اتفاقات دقیق و بدون نقص انجام شود، باید شرایط خاصی برآورده شود.

شرایط تراکنش

۱. تراکنش‌ ورودی همیشه باید بزرگ‌تر از تراکنش خروجی باشد:

(TX(Input) > TX(Output

در هر تراکنش، تفاوت بین ورودی و خروجی (خروجی + برگردان) در واقع همان کارمزد تراکنشی است که نصیب ماینرها می‌شود. در نتیجه می‌توان این‌گونه نوشت:

  ( برگردان +TX(Input) – ( TX(Output) = کارمزد تراکنش

۲. در سمت ورودی تراکنش:

(TX(۰) + TX(1) + TX(2) = TX(Input

اگر آلیس پول لازم برای انجام تراکنش را نداشته باشد، ماینرها تراکنش را رد خواهند کرد.

۳. باب باید نشان دهد که مدرک کافی برای اثبات این‌که می‌تواند این بیت کوین را دریافت کند، فراهم می‌کند. آلیس تراکنش را با آدرس عمومی باب قفل می‌کند. باب باید برای باز کردن قفل تراکنش‌ها و دسترسی به سرمایه‎هایش، کلید خصوصی خود را استفاده کند.

۴. آلیس در گام اول باید مالکیت خود نسبت به این بیت کوین‌ها را تایید کند و نشان دهد که اجازه خرج کردن آن‌ها را دارد. روشی که او با استفاده از آن این فرآیند را انجام می‌دهد به این گونه است که او با امضای دیجیتال خود (یا همان کلید خصوصی‌اش) تراکنش را مورد تایید قرار دهد. هر کسی می‌تواند با استفاده از کلید عمومی آلیس این را رمزگشایی کند و تایید کند که آیا واقعا آلیس است که این داده‌ها را فرستاده یا خیر.

تراکنش‌ بیت کوین به زبان ساده

اگر بخواهیم مفاهیم بالا را به صورت ساده‌تری توضیح دهیم؛ در بیت کوین برای خرج کردن دارایی‌ها نیاز به یک نوع کلمه عبور است و این کلمه عبور، امضای دیجیتال نام دارد. مثل یک امضای دست‌نویس، امضای دیجیتال معتبر بودن یک پیام را تصدیق می‌کند. اما این کار با استفاده از یک الگوریتم ریاضی خاص انجام می‌شود و کپی و جعل آن را غیرممکن می‌کند.

امضای دیجیتال مانند یک کلمه عبور ساده و ثابت نیست بلکه برای هر تراکنش، باید امضایی کاملا متفاوت درج شود. یادتان باشد که در شبکه بیت کوین شما با افراد کاملا غریبه سر و کار دارید، بنابراین باید امنیت شما تامین شود و دارایی‌های شما امن بماند. یک امضای دیجیتال با استفاده از دو کلید جداگانه کار می‌کند. این دو کلید با وجود متفاوت بودن، مکمل یکدیگر هستند.

کلید خصوصی، یک امضا تولید می‌کند و با یک کلید عمومی بقیه می‌توانند معتبر بودن امضا را بررسی کنند. کلید خصوصی را به عنوان کلمه عبور واقعی در نظر بگیرید و امضای دیجیتال مدرکی است که نشان می‌دهد شما کلمه عبور را دارید. نام کل این تراکنش چه خواهد بود؟ ورودی که شامل داده امضا نیز می‌شود و اطلاعات خروجی با یکدیگر جمع می‌شوند و با استفاده از الگوریتم SHA256، این داده‌ها هش می‌شوند. «هش خروجی» نامی است که به تراکنش داده می‌شود.

کد جزئیات تراکنش

در تصویر زیر کد تراکنش را مشاهده می‌فرمایید. فرض کنید که آلیس می‌خواهد ۰.۰۰۱۵ بیت کوین برای باب ارسال کند. برای انجام این کار او ورودی را می‌فرستد که ارزشی برابر با ۰.۰۰۱۵۷۷۰ بیت کوین دارد. جزئیات تراکنش به صورت زیر است.

اولین چیزی که می‌بینید نام تراکنش است که در واقع همان هش مقادیر ورودی و خروجی است. در بخش بعدی Vin-sz نوشته شده است. این پارامتر همان تعداد داده‌های ورودی است. از آن‌جایی که آلیس تنها با استفاده از یکی از تراکنش‌های پیشینش این مبلغ را تامین می‌کند، در نتیجه این عدد در این‌جا ۱ است. خروجی یا همان Vout-sz برابر ۲ است. چرا که خروجی‌ها در این‌جا باب و خروجی برگردان هستند.

ابتدای بخش داده‌های خروجی نشان می‌دهد که باب ۰.۰۰۱۵ BTC دریافت می‌کند. در قسمت دوم نشان می‌دهد که ۰.۰۰۰۰۵۱۲ BTC چیزی است که به عنوان تغییرات به آلیس برگشت داده می‌شود. پیش‌تر گفته بودیم که داده‌های ورودی ۰.۰۰۱۵۷۷۰ BTC است، و این عدد از جمع دو عدد ۰.۰۰۱۵ و ۰.۰۰۰۰۵۱۲۰ بزرگتر است. تفاوت این دو عدد کارمزد تراکنشی است که کسر می‌شود.

ساختار بلاک در بیت کوین

تمام اطلاعات و داده‌هایی که در بالا درباره آن‌ها صحبت کردیم در بلاک‌هایی که سایز آن‌ها ۱ مگابایت است و به صورت میانگین ظرفیت نگهداری حدود ۲,۵۰۰ تراکنش را دارند، ذخیره ‌می‌شوند. هر بلاک از اجزای مختلفی تشکیل شده است که به‌طور دقیق‌تر این اجزا را می‌توان به دو بخش بلاک‌ هدر (Block Header) و بدنه‌ بلاک (Block Body) تقسیم کرد.

ساختار بلاک در بلاک چین بیت کوین

سایز بلاک هدر ۸۰ بایت است و به شش جز تقسیم می‌شود:

• شماره‌ی نسخه‌ی برنامه (Bitcoin Version Number)
• هشِ بلاک قبلی (Previous Block Hash)
• هشِ ریشه‌ی درخت مرکل (Merkle Tree)
• زمان‌سنج (Timestamp Unix)
• هدف سختی فعلی (Difficulty Target)
• عدد تصادفی نانس (Nonce)

مابقی اطلاعات تراکنش مانند لیستی از ورودی‌ها و خروجی‌ها در مابقی فضای بلاک که با نام «تراکنش» شناخته می‌شود قرار می‌گیرند. در میان این داده‌ها، بیشترین فضا و حجم را «داده‌های امضا» تشکیل می‌دهند، چیزی در حدود ۶۵ درصد کل سایز بلاک. حالا بیایید نگاهی جزیی‌تر به مشکلات مطرح شده بیندازیم تا به ضرورت اجرای سگویت پی ببریم.

انعطاف‌پذیری

مهم‌ترین مشکلی که هدف اولیه سگویت بود و این ارتقا با هدف رفع این مشکل در شبکه بلاک چین بیت کوین اعمال شد، انعطاف‌پذیری است. همان‌طور که پیش‌تر نیز گفته شد، صحت اطلاعات مربوط به هر تراکنش در بلاک چین بیت کوین از طریق امضای دیجیتال تایید می‌شود. امضای دیجیتال مبتنی ‏بر رمزنگاری نامتقارن است و از جفت کلیدهای خصوصی و عمومی برای رمزگذاری و رمزگشایی داده‌ها استفاده می‌کند.

روش ‏کار به این صورت است که ابتدا هش مربوط به تمامی داده‌های تراکنش محاسبه می‌شود، این هش با کلید خصوصی فرستنده ‏رمزگذاری شده و در کنار سایر اطلاعات، امضای دیجیتال را تشکیل می‌دهد. امضای دیجیتال به‌همراه پیام برای گیرنده ارسال ‏می‌شود و او با استفاده از کلید عمومی فرستنده امضای دیجیتال را رمزگشایی می‌کند و هش را آزاد می‌کند.

گیرنده خودش هش ‏را به صورت جداگانه محاسبه می‌کند. اگر هشی که کامپیوتر گیرنده محاسبه کرده با هش فرستنده برابر باشد به این معنا ‏خواهد بود که محتوای پیام هیچ‌گونه تغییری نکرده است‎.‎ اگر امضای دیجیتال را که در حقیقت رشته‌ای از اعداد و حروف است را به ‌نحوی تغییر دهیم که به لحاظ ریاضی ارزش آن تغییر ‏نکند، شناسه‌ی تراکنش عوض خواهد شد بدون آن که محتوای تراکنش تغییر کند، به این خاصیت انعطاف‌پذیری تراکنش‌های ‏بیت کوین گفته می‌شود.

در واقع این ویژگی نقصی است که به هر کسی امکان تغییر جزئیات کوچکی که باعث اصلاح شناسه تراکنش بدون تغییر محتوای آن می‌شود را می‌دهد. شاید این مشکل، مساله بحرانی‌ای برای بیت کوین نباشد، اما مانع پیشرفت ویژگی‌های پیچیده‌تری از جمله پروتکل‌های لایه دوم مانند شبکه لایتنینگ و قراردادهای هوشمند می‌شود.

محدودیت سایز بلاک و مقیاس‌پذیری

بیت کوین ارز دیجیتالی است که با استفاده از علم رمزنگاری و با هدف حفظ امنیت تراکنش‌ها ایجاد شده است. اطلاعات و داده‌های مربوط به شبکه بیت‌کوین روی واحدهایی به نام بلاک ذخیره می‌شوند که هر کدام مانند صفحه‌ای از یک دفترکل عمل می‌کنند. هر بلاک پس از تکمیل شدن، با یک هش رمزنگاری به بلاک قبلی متصل می‌شود و این زنجیره متوالی از بلاک‌ها، همان بلاک چین را تشکیل می‌دهد. هر بلاک حاوی اطلاعات فرستنده، گیرنده و امضای دیجیتالی است که صحت تراکنش‌ها را تأیید می‌کند.

چالش امنیتی و محدودیت ۱ مگابایتی

در ابتدای توسعه بیت کوین، هیچ محدودیتی برای سایز بلاک‌ها وجود نداشت. این آسیب‌پذیری به افراد مخرب اجازه می‌داد بلاک‌های جعلی بسازند و حملات DDoS را علیه شبکه انجام دهند. اگرچه این بلاک‌های جعلی قابل شناسایی بودند، اما تشخیص آنها زمان‌بر بود و کارایی کل سیستم را کاهش می‌داد. ساتوشی ناکاموتو در اواخر سال ۲۰۱۰ محدودیت ۱ مگابایتی را به طور مخفیانه در کد بیت‌کوین اعمال کرد تا با این مشکل امنیتی مقابله کند. این تغییر باعث شد حملات مبتنی بر بلاک‌های بزرگ به سرعت شناسایی و مسدود شوند.

مشکل مقیاس‌پذیری و راه‌حل‌های آن

مقیاس‌پذیری در ارزهای دیجیتال با تعداد تراکنش‌هایی که یک بلاک چین می‌تواند در هر ثانیه پردازش کند، سنجیده می‌شود. این عامل تابعی از اندازه بلاک و زمان تشکیل آن است. در بیت کوین، زمان متوسط تشکیل هر بلاک حدود ۱۰ دقیقه است که توسط ساتوشی ناکاموتو تعیین شده است. با محدودیت ۱ مگابایتی، تعداد تراکنش‌های قابل ثبت در هر بلاک محدود شده و با افزایش محبوبیت بیت کوین، این محدودیت باعث کندی شبکه و افزایش زمان تأیید تراکنش‌ها شده است.

سرعت تراکنش‌های بیت کوین در مقایسه با سایر ارزهای دیجیتال و کارت‌های اعتباری بسیار پایین است و گاهی تأیید یک تراکنش ممکن است ساعت‌ها طول بکشد. برای حل این مشکل، متخصصان راه‌حل‌های مختلفی مانند «پرداخت‌های برون زنجیره‌ای» پیشنهاد داده‌اند که هدف آنها انجام تراکنش‌ها بدون نیاز به تأیید مستقیم روی بلاک چین است. سگویت یکی از این راه‌حل‌هاست که با جداسازی داده‌های امضا، فضای بیشتری را برای تراکنش‌ها فراهم می‌کند.

سگویت چگونه کار می‌کند؟

با دانستن چگونگی انجام تراکنش‌های بیت کوین و ساختار بلاک در بلاک چین آن و همچنین مشکلاتی که در نتیجه این شرایط به وجود می‌آیند، زمان آن رسیده که بدانیم سگویت چگونه این مشکل را برطرف می‌کند. سگویت با جداسازی داده‌های مربوط به امضای دیجیتال از تراکنش‌ها، اندازه‌ی بلاک را افزایش می‌دهد به همین علت است که ‏نام آن از عبارت‎ Segregate ‎ به معنی جدا کردن و‎ witnesses ‎به معنی تصدیق‌ها یا همان امضاها گرفته شده است.

به این ترتیب سگویت با یک تیر دو نشان زد؛ فضای بلاک خالی‌تر شد و مشکل انعطاف‌پذیری تراکنش‌ها برطرف شد. سگویت در واقع داده‌های مربوط به امضای بخش اطلاعات ورودی را به بخش جداگانه‌ای که در انتهای بلاک قرار دارد انتقال می‌دهد و به این ترتیب محاسبه شناسه تراکنش را بسیار آسان‌تر می‌کند و در نتیجه تا حد زیادی از حمله انعطاف‌پذیری جلوگیری می‌کند.

سگویت نه تنها این مشکل اساسی را از سر راه بیت کوین برداشت، ‏بلکه زمینه را برای روی کار آمدن راهکارهای مقیاس‌پذیری لایه‌ی دوم فراهم کرد. یکی از این راهکارها شبکه‌ی لایتنینگ بود. ‏با خارج شدن حجم عمده‌ای از تراکنش‌ها از زنجیره‌ی اصلی و پردازش آنها به‌‌صورت برون‌زنجیره‌ای، ظرفیت شبکه به‌شکل ‏چشم‌گیری افزایش می‌یابد.‎

سگویت سایز هر بلاک را از ۱ مگابایت به حداکثر ۴ مگابایت افزایش می‌دهد و بر حسب شرایط شبکه این عدد می‌تواند متغیر باشد. متخصصین اعلام کردند که سایز ‏بلاک بلافاصله پس از فعال‌سازی سگویت در محدوده‌ی ۲ مگابایت تا ۲.۱ مگابایت قرار می‌گیرد‎.

افزایش سایز بلاک به این علت اتفاق می‌افتد که هر بایت در تراکنش‌هایی که سگویت در آن‌ها فعال شده است، برابر با ۱ واحد وزنی است در حالی که در حالت معمول هر بایت برابر با ۴ واحد است. در نتیجه زمانی که بخشی از داده‌ها از بلاک اصلی جدا می‌شوند، ۴ برابر  آن مقدار در بلاک فضای خالی ایجاد می‌شود.

خارج کردن امضاها از ورودی تراکنش، مشکلات خاص خود را دارد. ریشه درخت مرکل که در واقع بالاترین نقطه در درخت مرکل است، در بخش بلاک هدر، ساختاری است که به بلاک این امکان را می‌دهد تراکنش‌ها را بدون نیاز به بررسی حجم زیادی از اطلاعات تراکنش صحت‌سنجی و تایید کنند.

با اعمال سگویت، داده‌های مربوط به امضا دیگر بخشی از شناسه تراکنش نیستند؛ اما هنوز باید در تراکنش گنجانده شوند، در غیر این صورت بلاک معتبر نخواهد بود. در نتیجه درخت مرکل جداگانه‌ای برای داده‌های مربوط به امضای تراکنش مورد نیاز است. اما ریشه درخت مرکل داده‌های امضا باید در کجا قرار گیرد؟

توسعه‌دهندگان می‌دانستند که برای فعال‌سازی سگویت به صورت سافت‌فورک، ریشه داده‌های امضا باید در بلاک قرار گیرد. آن‌ها تراکنش کوین‌بیس (coinbase) را برای این‌کار انتخاب کردند. تراکنش کوین‌بیس، اولین تراکنشی است که در بلاک اتفاق می‌افتد و اطلاعات ورودی ندارند.

علاوه بر این، این تراکنش‌ها پاداش استخراجی که ماینرها در ازای ایجاد این بلاک دریافت می‌کنند را مشخص می‌کند، که در حال حاضر ۱۲.۵ بیت کوین است. با اتصال ریشه درخت مرکل به تراکنش کوین‌بیس، داده‌های امضا و تراکنش به یکدیگر متصل خواهند شد و به این ترتیب به سگویت امکان سازگاری معکوس داده می‌شود.

آدرس‌های سگویت چگونه است؟

همان‌طور که نسخه‌های متعددی برای پروتکل اینترنت مانند IPv4 و IPv6 وجود دارد، سه نوع آدرس عمومی متفاوت در بیت کوین وجود دارد. از هر سه‌ی این آدرس‌ها برای فرستادن و دریافت بیت‌کوین می‌توان استفاده کرد و احتمال این‌که صرافی‌ها و سرویس‌های نگهداری حداقل از یکی از آن‌ها پشتیبانی کند، بسیار بالاست؛ اما فقط تعداد انگشت‌شماری از ارائه‌دهندگان خدمات از هر سه آدرس به طور همزمان پشتبانی می‌کنند.

لِگاسی (P2PKH)

اگر آدرس‌ بیت کوین شما با عدد ۱ شروع می‌شود، شما از آدرس لگاسی یا P2PKH استفاده می‌کنید: مانند 1BvBMSEYstWetqTFn5Au4m4GFg7xJaNVN2 این اولین فرمت آدرس بیت کوین بود که هنوز هم به درستی کار می‌کند. عبارت P2PKH مخفف Pay-to-Pubkey Hash است. آدرس‌های لگاسی با سگویت سازگار نیستند؛ اما شما به راحتی و بدون هیچ مشکلی می‌تواند از یک آدرس P2PKH به آدرس سگویت بیت کوین ارسال کنید. میانگین کارمزد تراکنش در تراکنش‌های انجام شده با آدرس‌های لگاسی بیشتر از سگویت است.

آدرس P2SH

ساختار آدرس‌های P2SH مشابه آدرس‌های P2PKH است، با این تفاوت که همانند 3J98t1WpEZ73CNmQviecrnyiWrnqRhWNLy، به جای عدد ۱ با عدد ۳ آغاز می‌شوند. P2SH مخفف عبارت Pay To Script Hash است و قابلیت‌های بیشتری نسبت به آدرس‌های لگاسی دارد. تابع اسکریپت P2SH اغلب برای آدرس‌های امضای چندگانه مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این فرمت آدرس‌ همچنین با استفاده از فرآیندی که با نام P2WPKH-in-P2SH شناخته می‌شود، تراکنش‌های غیربومی (non-native) سگویت را فعال‌ می‌کند. کاربران معمولی نباید خودشان را درگیر عملکرد پیچیده فرمت P2SH کنند. چیزی که اهمیت دارد این است؛ این نوع از آدرس به طور گسترده‌ای پشتیبانی می‌شود و می‌توان از آن برای ارسال ارز به هر دو آدرس P2PKH و bech32 استفاده کرد.

آدرس بومی سگویت (bech32)

آدرس‌های bech32 کاملا متفاوت از آدرس‌های نوع P۲ هستند. هر آدرس bech32 با عبارت bc1 آغاز می‌شود و طولانی‌تر از دو نوع آدرس دیگر است. این نوع آدرس توسط اکثر نرم‌افزارها و کیف‌پول‌ها پشتیبانی می‌شود، اما تعداد صرافی‌هایی که از این آدرس پشتیبانی می‌کنند محدود است. در حال حاضر بسیاری از صرافی‌های امکان ارسال بیت کوین به این آدرس را فراهم کردند، اما کاربرانشان قادر به دریافت بیت کوین با این فرمت آدرس نیستند. تا کنون، تنها ۱.۳ درصد از بیت کوین‌های موجود در بازار با فرمت آدرس‌ bech32 ذخیره شده‌اند و این روند با سرعت کمی در حال رشد است.

درصد تراکنش‌هایی که با استفاده از سگویت انجام می‌شوند – منبع:

چه کیف‌پول‌ها و صرافی‌هایی از سگویت پشتیبانی می‌کنند؟

طی دو سالی که از اعمال سگویت بر شبکه بیت کوین می‌گذرد، کیف‌پول‌های زیادی از آن پشتیبانی کردند. از طرفی رو به روز بر تعداد صرافی‌هایی که سازگار با سگویت هستند نیز افزوده می‌شود. در صورت استفاده ازکیف‌پول‌ها و صرافی‌هایی که از آدرس‌های bech32 پشتیبانی می‌کنند، شما کارمزد کمتری برای تراکنش‌های خود پرداخت خواهید کرد. لیست تعدادی از کیف‌پول‌هایی که از سگویت پشتیبانی می‌کنند:

• لجر نانو ایکس (Ledger Nano X)
• لجر نانو اس (Ledger Nano S)
• ترزور  (Trezor)
• الکتروم (Electrum)
• کوینومی (Coinomi)
• کوین‌بیس (Coinbase)
• بیت‌گو (BitGo)
• گرین‌ادرس (GreenAddress)
• تراست ولت (Trust Wallet)
• بیت‌باکس (BitBox)
• اکسودوس (Exodus)
• سامورایی ولت (Samourai Wallet)
• سگویت‌ادرس (Segwitaddress)؛ کیف پول کاغذی سگویت است.

لیست صرافی‌هایی که از سگویت پشتیبانی می‌کنند:

• جمینی (Gemini)
• کراکن (Kraken)
• لوکال‌بیت‌کوینز (LocalBitcoins)
• بیت‌استمپ (Bitstamp)
• بیتفینکس (Bitfinex)
• بیتانیک (Bitonic)
• هیت‌بی‌تی‌سی (HitBTC)

مزایا و معایب سگویت

مزایا

• تعداد تراکنش‌هایی که در یک بلاک می‌تواند اتفاق بیافتد را افزایش می‌دهد.

• به مقیاس‌پذیری بیت کوین کمک می‌کند.

• مشکل انعطاف‌پذیری تراکنش‌ها را برطرف می‌کند.

• به فعال‌سازی پروتکل لایتنینگ کمک می‌کند.

• کارمزد تراکنش را کاهش می‌دهد.

• اندازه هر تراکنش را کاهش می‌دهد.

• با وجود سگویت تراکنش‌ها سریع‌تر تایید می‌شوند، چرا که زمان انتظار کاهش می‌یابد.

• از آن‌جایی که تعداد تراکنش‌هایی که در هر بلاک انجام می‌شود افزایش می‌یابد؛ ممکن است درآمد و کارمزد کلی یک ماینر را افزایش دهد.

معایب

• با وجود سگویت استخراج‌کنندگان کارمزد تراکنش کمتری به ازای هر تراکنش دریافت می‌کنند.

• پیاده‌سازی آن پیچیده است و نیاز است که همه کیف‌ پول‌ها سگویت را خودشان به صورت جداگانه اعمال کنند.

• سگویت به طرز چشم‌گیری استفاده از منابع را افزایش خواهد داد، چرا که ظرفیت‌، تراکنش‌ها، پهنای باند و همه چیز افزایش خواهد یافت.

• ایجاد بیت کوین کش نشان داد که سگویت در نهایت توانست باعث دو قسمت شدن جامعه بیت کوین کور شود.

• مشکل دیگر سگویت، نگهداری و تعمیر آن است. زنجیره جانبی که حاوی اطلاعات و داده‌های امضاها می‌شود، باید توسط ماینرها به آن رسیدگی و نگهداری شود. با این تفاوت که برخلاف بلاک چین اصلی، انجام این کار برای ماینرها هیچ مزیت و سود اقتصادی‌ای ندارد. این کار یا باید به صورت داوطلبانه و رایگان انجام شود و یا طرح پاداشی باید برای استخراج‌کنندگان در نظر گرفته شود.

سوالات متداول

جمع‌بندی

سگویت یکی از مهم‌ترین به‌روزرسانی‌های تاریخ بیت کوین است که با روشی هوشمندانه، مشکلات اساسی شبکه را برطرف کرد. این فناوری با جداسازی داده‌های امضا از بدنه اصلی تراکنش‌ها، نه تنها مشکل انعطاف‌پذیری را حل کرد، بلکه با افزایش ظرفیت بلاک‌ها، کارمزد تراکنش‌ها را کاهش داد و سرعت تأیید آنها را افزایش داد.

اگرچه پذیرش سگویت در ابتدا با مقاومت‌هایی همراه بود که حتی به ایجاد بیت کوین کش منجر شد، امروزه اکثر کیف‌پول‌ها و صرافی‌ها از آن پشتیبانی می‌کنند. مهم‌تر از همه، سگویت راه را برای نوآوری‌های بعدی مانند شبکه لایتنینگ هموار کرد که برای آینده مقیاس‌پذیری بیت کوین حیاتی هستند.

با آگاهی از مزایای سگویت و استفاده از آدرس‌های سازگار با آن، کاربران می‌توانند از تراکنش‌های سریع‌تر و ارزان‌تر بهره‌مند شوند و به پایداری شبکه بیت کوین کمک کنند. این فناوری نمونه‌ای درخشان از توانایی جامعه بیت کوین برای حل مشکلات پیچیده بدون به خطر انداختن اصول اساسی آن است.