«وحشی» و مواجهه اگزیستانسیالیستی با سرنوشت/ داوود اشرف، انسانی در نبرد با انتخاب‌های خود

هدیه حدادی‌اصل- هومن سیدی در اثر تازه خود با نام «وحشی» تلاش کرده اتمسفر جدیدی را از آثار خود به منصه ظهور برساند. خط و مشی جدیدی که از فیلم «جنگ جهانی سوم» شکل گرفته و اکنون در سریال جدیدش به شکلی دیگر، اما در همان راستا ادامه یافته است. فضایی که در بستر رئالیسم اجتماعی شکل می‌گیرد و مادامی که اعتماد مخاطب را به خود جلب می‌کند، این‌بار صدای سیدی و دیدگاه او است که شکل می‌گیرد. نکته قابل توجه اینکه، با توجه به آگاه‌سازی ابتدایی روند داستان، مخاطب آن را می‌پذیرد و با ترفند‌های روایی او همراه می‌شود.

سریال جدید هومن سیدی براساس نقل قول ابتدایی او، بر اساس داستانی واقعی شکل گرفته است. ما در این سریال با شخصیتی به نام داوود اشرف روبه‌رو می‌شویم؛ مردی که گویی سرکارگر یک معدن شکست‌خورده و سراسر آشوب است. در چنین فضایی، داوود به یک معتمد بدل شده و رئیس معدن از او می‌خواهد تا کارگران را راضی کند که بدون دریافت حقوق، همچنان به کار خود ادامه دهند.

این روند و شخصیت‌پردازی تا جایی پیش می‌رود که داوود را از قالب یک تیپ فراتر می‌برد و به شخصیتی با تمام لایه‌های زیرین تبدیل می‌کند که مخاطب به‌راحتی آن را باور و حتی با او همدلی می‌کند. داوود اشرف، با همه مهربانی و روحیه واسطه‌گرانه، تصمیم دارد کاری خیر انجام دهد، اما اشتباهی ناخواسته از او سر می‌زند که منجر به حادثه‌ای بزرگ و فاجعه‌بار می‌شود.

هرچه قصه جلوتر می‌رود، شخصیت داوود شکل پیچیده‌تری به خود می‌گیرد. درست در بزنگاه‌های حساس، او رفتار و کلام نادرست را انتخاب می‌کند و همین انتخاب‌های اشتباه، خطا‌های پی‌درپی را رقم می‌زند. در این نقطه است که می‌توان ریشه‌های فلسفه اگزیستانسیالیستی را در شخصیت او جست‌و‌جو کرد. همان‌طور که سورن کی‌یرکگور درباره لحظه تعلیق و دوگانگی در تصمیم‌گیری سخن گفته و یا هایدگر درباره پرتاب‌شدگی انسان به جهان و مواجهه‌اش با موقعیت‌های وجودی سخن می‌گوید یا ژان پل سارتر که تأکید دارد هر اتفاق ناخوشایند، از دل انتخابی برمی‌خیزد که انسان را به قعر هستی پرتاب می‌کند و در نهایت داستان‌های آلبرکامو که از نخستین نوشته‌های این فلسفه است تا اکنون که در ادبیات و سینما به نگرش می‌رسد.

داوود اشرف به عنوان کاراکتر اصلی این سریال نیز با نخستین اشتباهی که مرتکب می‌شود، ناخواسته وارد فاجعه‌ای بزرگ می‌شود و همانند تمام قاتلان آماتور، ناچار به دروغ‌های مکرر است. دروغ‌هایی که هر یک به مثابه حلقه‌ای است که گلوی او را بیشتر می‌فشارند. همان‌طور که در قسمت سوم سریال نیز این وضعیت به اوج می‌رسد؛ داوود مرتکب فاجعه‌ای دهشتناک دیگر می‌شود که او را به کام تلخی می‌کشاند و در نهایت به فرار و گرفتار شدن توسط پلیس ختم می‌شود.

از خوبی‌های این اثر می‌توان به دیالوگ‌ها و شخصیت‌پردازی دقیق داوود، مادر و پدر او اشاره کرد. دیالوگ‌ها به قدری درست، طبیعی و حساب‌شده هستند که همانند جورچین، قطعه‌های مختلف شخصیت داوود را برای مخاطب کامل می‌کنند. این نشان می‌دهد که هومن سیدی برای خلق این شخصیت، یک عقبه روشن و زندگی‌نامه دقیق در نظر داشته است. به‌علاوه، بدبیاری‌هایی که داوود را به این ورطه می‌کشاند، همگی همانند یک پازل در کنار هم قرار گرفته و شکل‌گیری شخصیت او را باورپذیر و تأثیرگذار می‌سازند.

از دیگر نقاط قوت این سریال می‌توان به بازی بازیگرانی در اثر اشاره کرد که برخلاف جریان غالب سریال‌های پلتفرمی، ستاره‌های سینما نیستند که البته این تصمیم باز هم در مورد نقش‌های اصلی گرفته نشده است، اما استفاده از بازیگران غیرچهره در نقش‌های دیگر سریال تصمیم جسورانه سیدی است که باعث شده مخاطب در پیش‌زمینه ذهنی خود مبنی بر دریافت کاراکتر خللی ایجاد نکند. برخلاف سریال‌هایی که برای جلب مخاطب به بازیگران مشهور متوسل می‌شوند و از همان قسمت نخست دچار عدم توازن می‌شوند، سیدی از چهره‌هایی استفاده کرده که کمتر دیده شده‌اند و به همین دلیل، شخصیت‌ها با بافت درونی داستان سازگارتر هستند.

این همان چیزی است که هومن سیدی به‌خوبی می‌شناسد: چگونه بازیگرغریزی را به سینما معرفی کند و از او بازی بگیرد. این ویژگی نه‌تنها در «وحشی»، بلکه در آثار قبلی او نیز قابل مشاهده است.

با همه این تفاسیر و گفته‌ها، باید دید آیا «وحشی» نیز می‌تواند همانند «قورباغه» با اقبال عمومی روبه‌رو شود یا خیر. بی‌تردید، قسمت‌های ابتدایی از سطح بسیاری از آثار در حال پخش بالاتر است، اما اگر از دیدگاه خود هومن سیدی نیز نگاه کنیم، هنوز با پرسش‌های فلسفی و ساختار زیادی مواجهیم که مسیر را برای او دشوارتر و البته عمیق‌ترمی‌کند.

انتهای پیام/