امروز، هم‌رنگ لحظه‌های وداع با حاج‌قاسم است؛ تاریخ دوباره تکرار شد

به گزارش سرویس سیاسی ساعدنیوز به نقل از فارس، ششم مهرماه 1403، آسمان در ضاحیه بیروت به غبار می‌نشیند؛ غباری از جنس عداوت و کینه‌توزی. دشمن قسم‌خورده مقاومت، دست به دامان ده‌ها تن مواد منفجره می‌شود تا سیدی از تبار مقاومت و ایثار را به‌زانو در بیاورد اما مثل همه محاسبات اشتباه از آب درآمده، این بار هم یک نصرالله می‌رود و یک‌دنیا نصرالله می‌شوند.

یک ایران، ارادت

عطر نان گرم و حلوای شیرین همراه با سینی‌های پر از خرمای مغزدار و طنین آیات روح‌بخش کلام خدا که حکایت از یک میهمانی آسمانی دارد و بچه‌مدرسه‌ای‌هایی با بیرق و سربند که تصاویر سید شهید را بالای سر گرفته‌اند؛ کودکان، نوجوانان و جوانانی که راهی میدان درس و مکتب‌خانه می‌شوند و البته نوجوانانی در لنگرود که پای اجرای سرودی ماندگار ایستاده‌اند. خلاصه اینکه عاشقی در کوچه پس‌کوچه‌های این دیار مثل همیشه موج می‌زند.

فاتحه‌ای به برکت یک لقمه نان

سه تا نانوایی در سه محله نزدیک به هم که با یک حساب سرانگشتی و دودو تا چهارتا از نوع مادی و معنوی، سهم هر کدامشان تعداد قابل‌توجهی قرص نان می‌شود. هزینه پوستر را هم بانوی خیر محله، به‌تنهایی تقبل می‌کند. یک دعوت‌نامه جمع‌وجور تا پشت شیشه نصب شود و مشتریان در حین آنکه از عطر نان سنتی و تازه از تنور درآمده مست می‌شوند از فاتحه‌ای به نام یاد سید شهید غافل نشوند.

رنگ عاشقی در کوچه‌های ضاحیه

خانم «حقیقت» عضو گروهی در یک پیام‌رسان داخلی است؛ گروهی بیش از 1500 عضو. دلش برای ضاحیه و محل شهادت سید پر می‌کشد. باید کاری کند کارستان تا غیبتش در جمع حاضران آن سرزمین جبران شود.

سری به گروه می‌زند و دست به قلم می‌شود:

«سلام مامان‌های عزیز!

یک پیشنهاد داشتم؛ برای این مناسبت، هر کس عکسی از شهید سیدحسن نصرالله و یا پرچم کوچک حزب الله دارد، به بچه‌ها بدهد تا عکس و پرچم به دست از منزل خارج و در مسیر و با همین وارد مدرسه شوند. با این کار هم به تجلیل از این شهید بزرگ در کوچه و خیابان کمک کرده‌ایم و هم خود بچه‌ها نقشی ایفا کرده‌اند.

ان‌شاءالله که قدمی باشد برای زنده نگه داشتن یاد شهیدان و همچنین این روز تاریخی. اگر پرچم یا عکس هم نداریم بچه‌ها می‌توانند نقاشی یا یک پرچم دست ساز داشته باشند.»

خانم حقیقت و دوستان و هم محله‌ای‌هایش تعدادی پلاکارد، سربند و عکس‌های سیدی که نامش با نام مقاومت و ایثار گره خورده است را جفت و جور می‌کنند و به دست بر و بچه‌های اهل محل می‌دهند. این بانو با شعار تأمل برنگیزی که برلب دارد؛ «دشمن را اشتباه نگیرید!» معتقد است جا ماندیم اما جا ماندنی که به قدر حسرت بر ارادتمان خواهد افزود.

نماهنگی برای خداحافظی

«امیر» هم جوان است و سودای عاشقی در سر دارد. چند سالی می‌شود که بچه‌های قد و نیم در دل لنگرود را دور هم جمع کرده است تا شاید به سهم خودش برای ظهور و تعجیل در آمدن منجی موعود کاری کند. از روزی که خبر شهادت سید را شنید آرام و قرار نداشت. باید دست به کار می‌شد تا دلتنگی‌اش را فریاد بزند و به گوش دنیا برساند.

بچه‌ها را ردیف کرد و عزمش را جزم، تا امروز او هم در تشییع این مرد آسمانی با دست پر حاضر شود؛ نماهنگ «حزب الله نمی‌میره‌»

رنگ و روی سفره‌هایی که حرمت مقاومت دارند

این عاشقی‌ها به همین جا ختم نمی‌شود. باز هم دعوت به بانی نان صلواتی شدن و پرداخت مبالغی برای آنکه به قدر یک لقمه از برکت خدا در کنار سید باشیم؛ در روزی که حسرت حضور بر دل‌ها مانده است. هرچند که امروز همه جا یکپارچه لبنان و دل‌ها همه دلتنگ میهمان آسمان ضاحیه است. «پویش نان صلواتی به نیت سید الشهدای مقاومت؛ شهید «سید حسن نصرالله».

قرار شده است یکی از دوستان مورد اعتماد در یکی دوتا شهر و روستای محروم به نیت خیرات این شهید نان صلواتی برای مردم بدهد. نیت کنید و هر مقدار که دوست دارید شریک این خیرات شوید! …»

«خانم صمدی» هم به سراغ نذر نان و خیرات این برکت آسمانی رفته است، اما به شیوه‌ای دیگر و برای آن‌هایی که در کنار دلتنگی برای سید، سفره‌هایشان هم کمی بی‌رنگ و روست!

نذر نان را به نیت شادی روح آسمانی سید نیت کرده است. هم وطنانش را به پرداخت مبالغی از کمک‌های انسان دوستانه برای رنگ و رو دادن به سفره‌هایی که پر و پیمان شدنشان به میزان عشق و ارادت مردم این سرزمین به مقاومت است.

وداعی که سرآغاز یک انقلاب است

این وداع، نشانی از توهمات دشمنان قسم‌خورده دین خداست. وداعی تلخ برای ملت‌هایی که ایمان دارند آن‌هایی که در راه خدا کشته می‌شوند، نزد پروردگارشان زنده و تا ابد متنعم‌اند. این وداع، نقطه عطفی برای ملت‌هایی است که از امروز هر کدامشان یک «نصرالله» اند.

برای مشاهده اخبار سیاسی کلیک کنید.